Przejdź do zawartości

Emile Griffith

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emile Griffith
Emile Alphonse Griffith
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1938
Saint Thomas

Data i miejsce śmierci

23 lipca 2013
Hempstead

Obywatelstwo

Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

półśrednia, średnia

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

112

Zwycięstwa

86

Porażki

24

Remisy

2

Emile Alphonse Griffith (ur. 3 lutego 1938 na wyspie Saint Thomas na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych, zm. 23 lipca 2013 w Hempstead[1]) – zawodowy bokser, mistrz świata w kategoriach półśredniej i średniej.

Boksował zawodowo w latach 1958-1977. 1 kwietnia 1961 zdobył tytuł mistrza świata w wadze półśredniej nokautując w 13. rundzie Kubańczyka Benny'ego "Kid" Pareta. W dwóch kolejnych walkach obronił tytuł, a stracił go w rewanżu z Paretem 30 września 1961. Następnie stoczył 3 zwycięskie walki i ponownie stanął do pojedynku o tytuł z Paretem. Trzecia walka tych pięściarzy odbyła się 24 marca 1962 w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Była transmitowana na żywo przez telewizję. W 12 rundzie Paret otrzymał serię ciężkich ciosów, ale nie upadł, bo stał oparty o liny. Dopiero po kilkunastu następnych ciosach sędzia przerwał walkę. Paret zmarł 3 kwietnia 1962 nie odzyskawszy przytomności.

Śmierć Pareta była wstrząsem dla Griffitha, który odtąd nigdy nie starał się znokautować rywala. W 1963 stracił tytuł na rzecz Luisa Rodrígueza, ale odzyskał go trzy miesiące później. Wielokrotnie bronił potem mistrzostwa wagi półśredniej, aż w 1966 musiał z niego zrezygnować, bo zdobył tytuł w wadze średniej po wygranej z Dickiem Tigerem. W obronie tego tytułu wygrał dwa razy z Joey Archerem, lecz w kwietniu 1967 przegrał z Nino Benvenutim. Pokonał Benvenutiego w rewanżu we wrześniu tego samego roku, ale ponownie z nim przegrał w marcu 1968, tym razem tracąc ostatecznie pas mistrzowski.

Griffith walczył później jeszcze cztery razy o mistrzostwo świata, ale bezskutecznie. W 1969 w wadze półśredniej pokonał go José Nápoles, w wadze średniej Carlos Monzón wygrał z nim w 1971 i w 1973, a w wadze junior średniej Eckhard Dagge w 1976.

Griffith stoczył 112 walk zawodowych, z których przegrał 24, a zremisował 2. W 1990 został wprowadzony do International Boxing Hall of Fame.

Był osobą homoseksualną[2]. Życie Griffitha, a zwłaszcza jego tragiczna walka z Paretem, jest treścią filmu Ring of Fire z 2004.

Był dotknięty encefalopatią bokserską.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zmarł słynny bokser Emile Griffith [online], przegladsportowy.pl, 23 lipca 2013 [dostęp 2013-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2013-07-26].
  2. Boxer Emile Griffith comes out as gay – Outsports. (ang.) [dostęp 2019-05-05]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]