Przejdź do zawartości

Galeazzo Ciano

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Galeazzo Ciano
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1903
Livorno, Królestwo Włoch

Data i miejsce śmierci

11 stycznia 1944
Werona, Włoska Republika Socjalna

minister prasy i propagandy
Okres

od 1935
do 1936

Przynależność polityczna

Narodowa Partia Faszystowska

minister spraw zagranicznych
Okres

od 1936
do 1943

Poprzednik

Benito Mussolini

Następca

Benito Mussolini

podpis
Odznaczenia
Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Kolonialnego Gwiazdy Włoch Order Sabaudzki Cywilny (Włochy) Order Wierności I klasy (1932–1943) Order Skanderbega I klasy (Monarchia) Srebrny Medal za Męstwo Wojskowe (Włochy, 1833–1946) Srebrny Medal za Męstwo Wojskowe (Włochy, 1833–1946) Srebrny Medal za Męstwo Wojskowe (Włochy, 1833–1946) Krzyż Zasługi Wojennej (Królestwo Włoch) Medal pamiątkowy z okresu wojny 1940-1943 (Królestwo Włoch) Medal pamiątkowy wyprawy do Albanii (Królestwo Włoch) Medal pamiątkowy operacji wojskowych w Afryce Wschodniej 1935-1936 (Królestwo Wloch) Medal pamiątkowy Marszu na Rzym (Królestwo Włoch) Krzyż Wielki Orderu Piusa IX Order Lwa Białego I klasy (Czechosłowacja) Kawaler Wielkiego Krzyża Orderu Grobu Świętego Kawaler/Dama Wielkiego Krzyża Łaski Magistralnej – Zakon Maltański (SMOM) Order Orła Białego (1921–1990) Order Zasługi Orła Niemieckiego (III Rzesza) Łańcuch Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Order Imperialny Jarzma i Strzał (Hiszpania)

Galeazzo Ciano, hrabia di Cortelazzo (ur. 18 marca 1903 w Livorno, zm. 11 stycznia 1944 w okolicach Werony) – włoski polityk, dyplomata i dziennikarz, czołowy działacz ruchu faszystowskiego, zięć Benita Mussoliniego. 24 kwietnia 1930 roku ożenił się z jego córką Eddą w kościele San Giuseppe przy via Nomentana w Villa Torlonia.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn dowódcy i weterana I wojny światowej Constanza Ciano. Jako młody człowiek wstąpił do ruchu faszystowskiego, był uczestnikiem marszu na Rzym w 1922 roku. W latach 1925–1930 przebywał na placówkach dyplomatycznych m.in. w Rio de Janeiro, Pekinie i Szanghaju (jako konsul generalny). Po powrocie do Włoch był m.in. ministrem prasy i propagandy w latach 1935–1936, a w czerwcu 1936 objął posadę ministra spraw zagranicznych[1] i członka Wielkiej Rady Faszystowskiej. Uczestniczył jako lotnik w wojnie z Etiopią.

Bywalec salonu Kitty, ekskluzywnego domu publicznego w Berlinie. W trakcie pobytu w Pekinie przypisywano mu romans z Wallis Warfield Simpson, przyszłą żoną króla Edwarda VIII[2].

Początkowo zwolennik sojuszu z hitlerowskimi Niemcami i ekspansji terytorialnej Włoch, w miarę upływu czasu opowiadał się za podpisaniem separatystycznego pokoju z aliantami. 25 lipca 1943 roku, podczas pamiętnego zebrania Wielkiej Rady Faszystowskiej, poparł przeciwników Mussoliniego i głosował za jego usunięciem (jako jeden z dziewiętnastu spiskowców). Internowany przez rząd marszałka Pietra Badoglio, zdołał uciec i przedostać się do Niemiec. Został aresztowany przez gestapo w związku ze swoim udziałem w usunięciu Duce i próbami negocjacji z aliantami, co zostało uznane za działalność antyniemiecką. Następnie przekazany w ręce włoskich faszystów (uwięziony w średniowiecznym więzieniu Scalzich w Weronie), stał się jednym z oskarżonych w pokazowym procesie w Weronie.

Mimo wysiłków żony został skazany na karę śmierci za zdradę stanu i rozstrzelany na terenie wojskowej strzelnicy na poligonie w San Procolo[3].

Autor słynnych Dzienników, na które złożyły się prowadzone przez niego notatki z podróży (także w Polsce) i z kontaktów z politykami wielu państw.

W 1938 roku odznaczony Orderem Orła Białego[4][5].

Z Eddą Mussolini (córką Benita Mussoliniego; zmarła w kwietniu 1995 roku) miał troje dzieci: Fabrizio (dziadek, duce nazywał go Fabbrizio – podwójne bb), Raimonda zwaną Dindina i Marzio.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ciano ministrem spraw zagr. Włoch. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 132 z 11 czerwca 1936. 
  2. Laura Laurenzi, Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku, str. 52-53
  3. Laura Laurenzi, Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku, str. 58
  4. Odznaczenie ministra hr. Ciano Orderem Orła Białego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 49 z 2 marca 1939. 
  5. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 306.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Laura Laurenzi, Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku, tytuł oryginału: Amori e furori, ISBN 83-7163-306-8
 
 
 
 
 
 
 
Alessandro Mussolini
(1854–1910)
 
Rosa Maltoni
(1858–1905)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Edvige Mussolini
(1888–1952)
 
Arnaldo Mussolini
(1885–1931)
 
Rachele Mussolini
(1890–1979)
 
Benito_Mussolini
(1883–1945)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ida Dalser
(1880–1937)
 
Clara Petacci
(1912–1945)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Galeazzo Ciano
(1903–1944)
 
Edda Ciano
(1910–1995)
 
Bruno Mussolini
(1918–1941)
 
Vittorio Mussolini
(1916–1997)
 
Anna Maria Mussolini
(1929–1968)
 
Romano Mussolini
(1927–2006)
 
Anna Maria Scicolone
 
Sophia Loren
(1934–)
 
Carlo Ponti
(1912–2007)
 
Benito Albino Dalser
(1915–1942)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Fabrizio Ciano
(1931–2008)
 
Raimonda Ciano
(1933–1998)
 
Marzio Ciano
(1937–1974)
 
Caio Giulio Cesare Mussolini
(1968–)
 
 
Rachela Mussolini
 
Elisabetta Mussolini
 
Alessandra Mussolini
(1962–)
 
Carlo Ponti
(1968–)
 
Edoardo Ponti
(1973–)
 
Sasha Alexander
(1973–)