Przejdź do zawartości

Jan Mitręga

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Mitręga
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 kwietnia 1917
Michałkowice

Data i miejsce śmierci

8 listopada 2007
Katowice

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 23 grudnia 1970
do 21 lutego 1975

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister górnictwa i energetyki
Okres

od 27 lipca 1959
do 24 września 1974

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Franciszek Waniołka

Następca

Jan Kulpiński

Ambasador PRL w Czechosłowacji
Okres

od 29 kwietnia 1975
do 29 listopada 1982

Poprzednik

Lucjan Motyka

Następca

Andrzej Jedynak

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Medal im. Ludwika Waryńskiego Order Lwa Białego I klasy (Czechosłowacja)

Jan Karol Mitręga (ur. 21 kwietnia 1917 w Michałkowicach, zm. 8 listopada 2007 w Katowicach) – polski polityk komunistyczny, minister górnictwa i energetyki w latach 1959–1974, wiceprezes Rady Ministrów w latach 1970–1975. Ambasador PRL w Czechosłowacji od 1975 do 1982. Poseł na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Tablica pamięci Jana Mitręgi w Katowicach

Urodzony w polskiej rodzinie o tradycjach powstańczych i narodowych, był synem Karola i Marii. W 1935 wstąpił do Związku Młodzieży Socjalistycznej, a w 1936 do Komunistycznego Związku Młodzieży Polski. Od 1937 pracował w kopalni węgla kamiennego „Michał” w Michałkowicach, brał udział w obronie tejże kopalni[1]. W czasie II wojny światowej był współorganizatorem akcji strajkowej wymierzonej w politykę Niemiec, sprzeciwiającej się 10-godzinnemu systemowi pracy. W 1945 stanął na czele konspiracyjnej Rady Zakładowej, czuwającej nad tym, by Niemcy nie zniszczyli zakładu pracy podczas swojej ewakuacji. W latach 1947–1952 był szefem Rady Zakładowej KWK Michał. W 1952 ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. W latach 1945–1970 był członkiem Zarządu Głównego Związku Zawodowego Górników, a w latach 1955–1975 prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa.

Od stycznia 1945 należał do Polskiej Partii Robotniczej, z którą w grudniu 1948 przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1946–1949 był instruktorem i zastępcą kierownika Wydziału Ekonomicznego Komitetu Wojewódzkiego partii w Katowicach, a od 1950 do 1952 kierownikiem Wydziału Węglowego KW PZPR. W czerwcu 1952 został powołany do pracy jako podsekretarz stanu w Ministerstwie Górnictwa i Energetyki. W tym czasie powołał Międzyresortową Komisję Węgla Kamiennego. W lipcu 1959 awansował na urząd ministra tego resortu, który pełnił do września 1974. W latach 1961–1975 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1962–1975 posłem na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji. W latach 1975–1981 pełnił funkcję ambasadora PRL w Czechosłowacji.

Od 1935 był członkiem (seniorem) Związku Harcerstwa Polskiego. Doktor honoris causa Akademii Ekonomicznej w Katowicach (1972). W latach 1988–2006 był szefem Fundacji Nagród i Wyróżnień im. Bohaterów Wieży Spadochronowej, która wspiera działania biednej młodzieży. Działał w katowickim kole Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Był uważany za człowieka Władysława Gomułki, którego uważał za największego polskiego patriotę po 1945. Wspierał działania generała Mieczysława Moczara na Górnym Śląsku. Teksty Jana Mitręgi zamieszczał lewicowo-narodowy „Tygodnik Ojczyzna”.

W 2007 obchodzono jubileusz 90. lat Jana Mitręgi, otrzymał on z rąk prezydenta Siemianowic Śląskich Jacka Guzego przyznany mu przez Radę Miasta tytuł Honorowego Obywatela Siemianowic Śląskich. 7 listopada 2007 źle się poczuł i trafił do szpitala, gdzie zmarł następnego dnia w godzinach porannych; przyczyną śmierci był wylew. 14 listopada 2007 został pochowany na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach.

Grób Jana Mitręgi na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach

Miał żonę Annę[2].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Paweł Szałankiewicz: Siemianowice: wybitny siemianowiczanin będzie uhonorowany. Jego imieniem nazwą skwer. naszemiasto.pl, 11 maja 2012. [dostęp 2020-08-23].
  2. Towarzyszka Barbara Spychalska zwiedziła Katowice. „Trybuna Robotnicza”, s. 1, nr 288, 4 grudnia 1969. 
  3. Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 23.
  4. Najwyższe odznaczenia dla zasłużonych obywateli Polski Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 173, 22 lipca 1959, s. 7.
  5. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964. 
  6. M.P. z 1997 r. nr 38, poz. 377.
  7. Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, s. 1, nr 170, 19 lipca 1974.
  8. Medale „Za Zasługi dla Obronności Kraju” dla członków rządu, „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11 października 1973, s. 2.
  9. W uznaniu zasług, „Życie Partii”, s. 21, nr 6, 23 marca 1988.
  10. M.P. z 1997 r. nr 65, poz. 639.
  11. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie, rok 1968, poz. 36, uchwała nr 91/1340a/68 z dnia 24 kwietnia 1968, s. 7.
  12. Trybuna Robotnicza”, nr 201, 25 sierpnia 1971, s. 2.
  13. Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]