Przejdź do zawartości

Stefan Ignar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Ignar
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1908
Bałdrzychów

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 1992
Warszawa

Zastępca przewodniczącego Rady Państwa
Okres

od 20 listopada 1952
do 13 listopada 1956

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Członek Rady Państwa
Okres

od 20 listopada 1952 do 13 listopada 1956 i ponownie od 27 czerwca 1969
do 28 marca 1972

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 24 października 1956
do 28 czerwca 1969

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego
Okres

od 19 października 1956
do 28 maja 1962

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Poprzednik

Władysław Kowalski

Następca

Czesław Wycech

Prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego
Okres

od 8 maja 1981
do 6 listopada 1981

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Poprzednik

Stanisław Gucwa

Następca

Roman Malinowski

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Partyzancki Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego

Stefan Ignar, ps. „Kurek”, „Sylwester”[1] (ur. 17 lutego 1908 w Bałdrzychowie, zm. 23 stycznia 1992 w Warszawie) – polski polityk komunistyczny[2], działacz ruchu ludowego, żołnierz Batalionów Chłopskich, profesor zwyczajny nauk ekonomicznych, prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego od 1956 do 1962 i w 1981, przewodniczący Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1955–1957[3]. Poseł na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji, wiceprezes Rady Ministrów (1956–1969), zastępca przewodniczącego Rady Państwa w latach 1952–1956, jej członek także w okresie 1969–1972. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej jako syn Macieja i Jadwigi. W 1927 ukończył prywatne 8-klasowe Gimnazjum Humanistyczne Bogumiła Brauna w Łodzi[4], a w 1931 uzyskał tytuł magistra filozofii na Uniwersytecie Poznańskim.

W latach 1933–1935 wykładał na Uniwersytecie Ludowym w Gaci. Stąd przeprowadził się do Łodzi, gdzie w latach 1935–1937 był redaktorem i wydawcą dwutygodnika „Chłopskie Życie”, a w latach 1938–1939 redaktorem tygodnika „Wici” (mieszkał w tym czasie w centrum miasta, przy ówczesnej ul. Przejazd – ob. ul. J. Tuwima 48)[5].

Od 1931 był członkiem Stronnictwa Ludowego. Po nastaniu okupacji zaangażował się w konspiracyjną działalność. W latach 1940–1944 był przewodniczącym Wojewódzkiego Kierownictwa Ruchu Ludowego i członkiem Komendy Okręgu V BCh[1]. Został redaktorem konspiracyjnego pisma „Drogi ruchu ludowego”, wykładał też na tajnych kompletach. W marcu 1945 jako zwolennik nawiązania porozumienia z PPR przeciwstawił się polityce Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego i wystąpił ze Stronnictwa Ludowego „Roch”[1].

Po II wojnie światowej, w latach 1945–1949 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, a od 1949 do 1978 Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Tu w 1949 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1964 profesora zwyczajnego nauk ekonomicznych.

Działał w ruchu młodzieży wiejskiej. W 1945 i w latach 1946–1947 był wiceprezesem, a w latach 1947–1948 prezesem Zarządu Głównego Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. W latach 1948–1950 przewodniczył Radzie Naczelnej Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1948–1950 był także prezesem Zarządu Głównego Związku „Samopomocy Chłopskiej”. W 1947 przystąpił do prokomunistycznego SL, które w 1949 współtworzyło Zjednoczone Stronnictwo Ludowe. Zasiadał w organach kierowniczych stronnictw ludowych: w latach 1935–1939 w Radzie Naczelnej SL, w latach 1948–1949 w Prezydium Naczelnego Komitetu Wykonawczego SL, w latach 1949–1984 w Naczelnym Komitecie Wykonawczym (w późniejszym okresie zrezygnowano z członu „Wykonawczy”), w latach 1949–1980 i w 1981 w Prezydium NKW (NK) ZSL. W latach 1949–1956 był wiceprezesem i przewodniczącym Sekretariatu NKW (NK) ZSL, w 1956 wiceprzewodniczącym Sekretariatu NK ZSL. W latach 1956–1962 i od maja do listopada 1981 był prezesem NK ZSL.

Pełnił wysokie funkcje państwowe – w 1952 był zastępcą przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, w latach 1952–1956 zastępcą przewodniczącego Rady Państwa, w latach 1956–1969 wicepremierem, a w latach 1969–1972 członkiem Rady Państwa. W latach 1970–1978 był dyrektorem Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Polityki Agrarnej SGGW.

W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[6]. 6 marca 1953 wszedł w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina[7].

W latach 1952–1976 był posłem na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji; w latach 1952–1956 członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, a w latach 1958–1983 – Frontu Jedności Narodu. W latach 1983–1989 był członkiem Rady Krajowej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (któremu przewodniczył od 1955 do 1957). W 1981 wszedł w skład Komitetu dla wydania dzieł wybranych Józefa Chałasińskiego.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL [online], ipn.gov.pl [dostęp 2019-10-25].
  2. Mateusz Szpytma, Zapomniana partia [online], tygodnikpowszechny.pl, 16 sierpnia 2011 [dostęp 2023-04-01].
  3. Ks. Dominik Zamiatała, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, w: Encyklopedia Białych Plam, t. XVII, Radom 2006, s. 179.
  4. 8mio-klasowe Gimnazjum Humanistyczne Bogumila Brauna w Lodzi (Bogumil Braun’s Eight-grade Humanities Gimnazjum in Lodz) (ang.).
  5. Księga Adresowa m. Łodzi, 1937–1939; rozdział Wykaz mieszkańców.
  6. Życie Warszawy”, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.
  7. Powołanie Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina, „Trybuna Robotnicza”, nr 58, 7–8 marca 1953, s. 2.
  8. Wręczenie wysokich odznaczeń w Belwederze, „Dziennik Polski”, 1978, nr 165, s. 1.
  9. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964. 
  10. M.P. z 1947 r. nr 22, poz. 48 („za zasługi w walce z okupantem niemieckim i pracę konspiracyjną”).
  11. Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
  12. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie, nr 11, 15 sierpnia 1962, s. 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Janusz Gmitruk: Zjednoczone Stronnictwo Ludowe, 1949–1989, 2004, s. 123–125.
  • Kto jest kim w Polsce, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984, s. 307.