Przejdź do zawartości

Klemens Biniakowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klemens Biniakowski
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1902
Nakło nad Notecią

Data i miejsce śmierci

6 marca 1985
Nakło nad Notecią

Obywatelstwo

polskie

Klemens Biniakowski (ur. 15 listopada 1902 w Nakle nad Notecią, zm. 6 marca 1985 tamże) – polski lekkoatleta, dwukrotny olimpijczyk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 listopada 1902 w Nakle nad Notecią jako syn Kajetana i Stanisławy Tabatowskiej.

Specjalizował się w biegach krótkich, zwłaszcza w biegu na 400 m. Wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 w biegu na 400 m i w sztafecie 4 x 400 m, ale odpadł w przedbiegach. Wystartował również na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 w sztafecie 4 x 400 m, ale także bez powodzenia. W Berlinie był chorążym polskiej reprezentacji olimpijskiej.

Czternaście razy ustanawiał rekordy Polski. Jako pierwszy Polak przebiegł 400 m poniżej 50 sekund (12 września 1931). Wystąpił w 21 meczach reprezentacji Polski (12 zwycięstw indywidualnych).

Zdobył 22 tytuły mistrza Polski:

Czterokrotnie był wicemistrzem Polski:

  • bieg na 200 m – 1931
  • sztafeta 4 x 100 m – 1933, 1934
  • sztafeta 4 x 400 m – 1930

Zdobył brązowe medale w sztafecie 4 x 100 m w 1932 i 1934.

Rekordy życiowe Biniakowskiego:

  • bieg na 100 m – 10,6 s
  • bieg na 200 m – 22,1 s
  • bieg na 400 m – 48,8 s

Był zawodnikiem Sokoła Nakło (1920–1925), Polonii Bydgoszcz (1926–1928) i Warty Poznań (1929–1937).

Walczył w kampanii wrześniowej. Potem usiłował uciec do Szwecji, schwytany przez Niemców został osadzony w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen, a od 1942 Neuengamme. Po wyzwoleniu był działaczem sportowym i trenerem lekkoatletycznym. Jego wychowankami byli m.in. Roman Korban i Marian Dudziak

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. W 1934 rozegrano dwukrotnie mistrzostwa Polski w biegach sztafetowych.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]