Przejdź do zawartości

Paweł Piskorski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Piskorski
Ilustracja
Paweł Piskorski (2014)
Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1968
Warszawa

Prezydent m.st. Warszawy
Okres

od 30 marca 1999
do 14 stycznia 2002

Przynależność polityczna

Unia Wolności / Platforma Obywatelska

Poprzednik

Marcin Święcicki

Następca

Wojciech Kozak

Przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego
Okres

od 21 lutego 2009

Przynależność polityczna

Stronnictwo Demokratyczne

Poprzednik

Krzysztof Góralczyk (p.o.)

Odznaczenia
Krzyż Wolności i Solidarności

Paweł Bartłomiej Piskorski (ur. 25 lutego 1968 w Warszawie) – polski polityk, samorządowiec i historyk, doktor nauk humanistycznych. W latach 1999–2002 prezydent miasta stołecznego Warszawy, poseł na Sejm I, III i IV kadencji (1991–1993, 1997–2004), jeden z założycieli Platformy Obywatelskiej i jej wiceprzewodniczący w latach 2001–2003, deputowany do Parlamentu Europejskiego VI kadencji w latach 2004–2009, od 2009 przewodniczący Stronnictwa Demokratycznego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył XLI Liceum Ogólnokształcące im. Joachima Lelewela w Warszawie, a w 1993 studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego[1]. W 2021 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na Wydziale Historii UW na podstawie napisanej pod kierunkiem Szymona Rudnickiego pracy pt. Historia Stronnictwa Demokratycznego 1980–1991[2].

W trakcie nauki w liceum i na początku studiów działał w ramach Grup Oporu „Solidarni”[3], a od 1987 do 1992 w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów[1]. Współpracował z Komisją Interwencji i Samorządności NSZZ „Solidarność”. Był organizatorem i przewodniczącym Akademickiego Biura Interwencji NZS powstałego w październiku 1988[3][4]. Od 1989 stał na czele jawnych struktur NZS na Uniwersytecie Warszawskim[5]. Na początku 1989 wszedł w skład Komisji Krajowej NZS[6]. W latach 1990–1991 był przewodniczącym Niezależnego Zrzeszenia Studentów na szczeblu krajowym[7]. Na początku lat 90. wraz z grupą działaczy NZS zaangażował się w tworzenie struktur terytorialnych Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprzewodniczącego KLD. W latach 1991–1993 był pierwszym przewodniczącym Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, której celem była poprawa stosunków społecznych i gospodarczych z Niemcami.

W 1991 w wyniku wyborów parlamentarnych został wybrany do Sejmu I kadencji. Był członkiem Komisji Polityki Gospodarczej i Budżetu, Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Demografii i Migracji. Zajmował także stanowisko wiceprzewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej ds. Ustawy Ordynacja Wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Wchodził w skład delegacji polskiego parlamentu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Nie uzyskał reelekcji w kolejnych wyborach. Od 1993 do 1997 kierował Fundacją im. Gabriela Narutowicza[1]. Po zjednoczeniu KLD z Unią Demokratyczną w 1994 działał w Unii Wolności. W 1997 ponownie uzyskał mandat poselski. W Sejmie III kadencji pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i przewodniczącego Podkomisji stałej ds. bezpieczeństwa i integracji z NATO[8].

W latach 1999–2002 sprawował urząd prezydenta m.st. Warszawy. Przez swoich przeciwników politycznych był oskarżany o liczne nadużycia w trakcie pełnienia tej funkcji. Rzekome nadużycia przez prasę zostały określone jako tzw. afera mostowa. Przez kilka lat prokuratorzy z Prokuratury Okręgowej w Warszawie prowadzili śledztwo w tej sprawie, które zostało umorzone w lipcu 2008[9][10]. Przeciwnicy polityczni, zwłaszcza pełniący od 2002 do 2005 funkcję prezydenta Warszawy Lech Kaczyński z PiS, zarzucali Pawłowi Piskorskiemu także stworzenie tzw. układu warszawskiego skupiającego lokalnych działaczy UW (a później PO) oraz SLD[11].

W 2001 odszedł razem z grupą działaczy z Unii Wolności do nowo tworzonej Platformy Obywatelskiej. W wyborach w tym samym roku, startując jako lider warszawskiej listy PO, został po raz trzeci wybrany na posła liczbą około 70 tys. głosów. Był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. Został także wiceprzewodniczącym polskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO. W wyborach europejskich w 2004 uzyskał natomiast mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego z Warszawy. Początkowo zasiadał w grupie chadeckiej[12]. Wkrótce zrezygnował ze sprawowania pełnionej funkcji sekretarza generalnego PO.

W kwietniu 2006 „Dziennik” poinformował o zakupie w 2005 przez Pawła Piskorskiego wraz żoną ponad 320 hektarów ziemi pod zalesienie. Łączny koszt zakupu wyniósł 1,25 mln złotych. Zdaniem dziennikarza kwota ta przewyższała wartość środków zadeklarowanych przez europosła w oświadczeniu majątkowym za ten rok[13]. Paweł Piskorski tłumaczył, że majątek pozyskał ze sprzedaży mieszkań, kredytu, oszczędności, wygranych w kasynach, handlu dziełami sztuki, dochodów bieżących jego i żony. Dzień po tej publikacji zarząd krajowy PO postanowił o jego wykluczeniu z partii, wkrótce usunięto także dziesięciu jego współpracowników (m.in. Piotra Foglera). Oficjalnym powodem było szkodzenie wizerunkowi PO, przy czym wobec wykluczonych nie było prowadzonego postępowania w sprawie sugerowanych przez media przestępstw[14][15][16][17][18].

W październiku 2006 Paweł Piskorski przeszedł w Europarlamencie z EPP-ED do Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. W styczniu 2009 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego, deklarując zamiar ubiegania się o stanowisko przewodniczącego SD[19]. Stanowisko to uzyskał na kongresie nadzwyczajnym partii z 21 lutego tego samego roku. Nie ubiegał się o reelekcję w wyborach do PE w 2009. W listopadzie tegoż roku został zawieszony w obowiązkach przewodniczącego partii przez Naczelny Sąd Partyjny SD, który sam wcześniej miał ulec zawieszeniu[20]. Kilka dni później członkowie rady naczelnej SD, w tym zawieszeni przez popierające Pawła Piskorskiego władze, uchwalili jego odwołanie ze stanowiska przewodniczącego, powierzając funkcję tymczasowego przewodniczącego partii Krzysztofowi Góralczykowi[21].

W styczniu 2010 prokurator przedstawił mu zarzut posłużenia się podrobionym dokumentem (umową z antykwariuszem) w postępowaniu podatkowym[22]. Paweł Piskorski nie przyznał się do popełnienia tego czynu. W 2015 został w tej sprawie uniewinniony[23].

W grudniu 2010 Sąd Okręgowy w Warszawie wykreślił Pawła Piskorskiego z ewidencji partii politycznych jako przewodniczącego Stronnictwa Demokratycznego i wpisał w to miejsce Krzysztofa Góralczyka[24]. Na skutek odwołania w marcu 2011 Sąd Apelacyjny w Warszawie zdecydował o ponownym wpisaniu go do rejestru jako przewodniczącego partii[25]. Utrzymywał tę funkcję w kolejnych wyborach partyjnych. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 Paweł Piskorski otwierał listę koalicji Europa Plus w okręgu zachodniopomorsko-lubuskim, która nie przekroczyła wyborczego progu[26].

W 2014 ukazała się książka Między nami liberałami (wywiad rzeka z Pawłem Piskorskim przeprowadzony przez Michała Majewskiego)[27]. Paweł Piskorski wydał książki pt. Ziemie Odzyskane w propagandzie PPR – od lipca 1944 r. do stycznia 1947 r. (2014)[28] oraz Historia Stronnictwa Demokratycznego 1980–1991 (2023)[29].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był dwukrotnie żonaty[15]. Drugi związek małżeński zawarł z Aleksandrą Wrzosińską w trakcie sprawowania urzędu prezydenta m.st. Warszawy[30]. Oba małżeństwa zakończyły się rozwodami[15][31].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2023 został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności[32].

W 1999 uhonorowany Nagrodą Kisiela[33]. W 2013 Towarzystwo Przyjaciół Warszawy nadało mu Odznakę Honorową Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego[34].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. IV kadencja. Przewodnik, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002, s. 170.
  2. Dr Paweł Bartłomiej Piskorski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2021-02-03].
  3. a b Pokolenie 82–90. Niezależne Zrzeszenie Studentów na Uniwersytecie Warszawskim we wspomnieniach (1982–1990), Patryk Pleskot, Robert Spałek (oprac.), Warszawa: IPN, 2011, s. 84, 431.
  4. Dariusz Cecuda, Leksykon opozycji politycznej 1976–1989, Warszawa: Biuro Informacji Studenckiej ZSP „Trust”, 1989, s. 7.
  5. Pokolenie 82–90. Niezależne Zrzeszenie Studentów na Uniwersytecie Warszawskim we wspomnieniach (1982–1990), Patryk Pleskot, Robert Spałek (oprac.), Warszawa: IPN, 2011, s. 9.
  6. Pokolenie 82–90. Niezależne Zrzeszenie Studentów na Uniwersytecie Warszawskim we wspomnieniach (1982–1990), Patryk Pleskot, Robert Spałek (oprac.), Warszawa: IPN, 2011, s. 414.
  7. Historia Niezależnego Zrzeszenia Studentów, nzs.org.pl [zarchiwizowane 2023-03-29].
  8. Posłowie III kadencji: Paweł Piskorski [online], sejm.gov.pl [dostęp 2024-02-17].
  9. Nie było „afery mostowej”. Prokuratura umorzyła śledztwo, gazeta.pl, 16 lipca 2008 [zarchiwizowane 2008-09-26].
  10. Prokuratura umorzyła śledztwo ws. „afery mostowej” [online], bankier.pl, 16 lipca 2008 [dostęp 2024-02-17].
  11. Paweł Smoleński, Jak się pozbyć niechcianego polityka?, wyborcza.pl, 4 lipca 2004 [zarchiwizowane 2013-09-03].
  12. Paweł Piskorski [online], europarl.europa.eu [dostęp 2010-01-25].
  13. Skąd Piskorski miał pieniądze na zakup lasu? [online], bankier.pl, 25 kwietnia 2006 [dostęp 2010-01-25].
  14. Donald Tusk stwierdził wówczas w tej sprawie: Paweł Piskorski w świetle prawa jest człowiekiem bez zarzutu. Natomiast działalność publiczna wymaga czegoś więcej niż tylko formalnej zgodności z prawem własnych działań publicznych i biznesowych. (zob. Paweł Piskorski usunięty z PO [online], wp.pl, 26 kwietnia 2006 [dostęp 2010-01-25].).
  15. a b c Mariusz Jałoszewski, Proces Piskorskiego. On: Obrazy były w szafie. Żona: Na ścianie [online], wyborcza.pl, 30 stycznia 2014 [dostęp 2024-02-16].
  16. Tusk: Piskorski jest tak wiarygodny jak jego oświadczenia majątkowe [online], polskieradio24.pl, 29 kwietnia 2014 [dostęp 2024-02-16].
  17. Grażyna Zawadka, Kto sfałszował kwit z kasyna [online], rp.pl, 20 lipca 2009 [dostęp 2024-02-16].
  18. Karol Manys, Eliza Olczyk, Czwarte życie złotego chłopca [online], rp.pl, 11 lipca 2009 [dostęp 2024-02-16].
  19. Małgorzata Subotić, Piskorski rzuca rękawicę Tuskowi, rp.pl, 14 stycznia 2009 [zarchiwizowane 2012-09-08].
  20. Zawieszony sąd zawiesił Piskorskiego [online], wprost.pl, 6 listopada 2009 [dostęp 2010-01-25].
  21. Agata Kondzińska, Piskorski odwołany? Rozstrzygnie sąd, wyborcza.pl, 21 listopada 2009 [zarchiwizowane 2009-11-23].
  22. Piskorskiemu grozi pięć lat więzienia [online], money.pl, 25 stycznia 2010 [dostęp 2010-11-28].
  23. Grażyna Zawadka, Piskorski niewinny w sprawie dzieł sztuki [online], rp.pl, 18 września 2015 [dostęp 2023-07-02].
  24. Sąd pozbawił Piskorskiego przywództwa w SD [online], onet.pl, 14 grudnia 2010 [dostęp 2011-01-25].
  25. Niezatapialny Paweł Piskorski, rp.pl, 8 marca 2011 [zarchiwizowane 2014-03-09].
  26. Wybory do Parlamentu Europejskiego zarządzone na dzień 25 maja 2014 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2024-02-16].
  27. Między nami liberałami. Rozmawia Michał Majewski, wp.pl [zarchiwizowane 2014-07-14].
  28. Ziemie Odzyskane w propagandzie PPR – od lipca 1944 r. do stycznia 1947 r. Piskorski Paweł, antykwariatwaw.pl [zarchiwizowane 2014-07-15].
  29. Paweł Piskorski, Historia Stronnictwa Demokratycznego 1980–1991, Warszawa: AWIR Akces – Sukces Sport, 2023.
  30. Prezydent na kobiercu [online], wprost.pl, 4 lipca 1999 [dostęp 2024-02-16].
  31. Wojciech Czuchnowski, Mariusz Jałoszewski, Antyki z kasynem w tle, czyli wszystkie sprawki Pawła P. [online], wyborcza.pl, 20 maja 2014 [dostęp 2024-02-17].
  32. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 6 listopada 2023 r. nr rej. 524/2023 o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2023 r. poz. 1427).
  33. Pierwsza dekada. Ludzie Kisiela [online], wprost.pl, 14 listopada 2009 [dostęp 2023-07-05].
  34. Paweł Piskorski z odznaką honorową Stefana Starzyńskiego, sd.pl, 2013 [zarchiwizowane 2013-07-05].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]