Przejdź do zawartości

Tu-142

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tu-142
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

ZSRR

Producent

zakłady Aviakor, później zakłady w Taganrogu

Konstruktor

biuro konstrukcyjne Tupolewa

Typ

Samolot patrolowy

Konstrukcja

metalowa

Załoga

10 osób

Historia
Data oblotu

18 czerwca 1968

Lata produkcji

od 1972

Dane techniczne
Napęd

4 x silniki turbośmigłowe NK-12MP

Moc

4 × 8,948 kW (max 11 186 kW)

Wymiary
Rozpiętość

50,04 m

Długość

53,07 m

Wysokość

12,59 m

Powierzchnia nośna

289,9 m²

Masa
Własna

90 000 kg

Startowa

185 000 kg

Osiągi
Prędkość maks.

855 km/h

Prędkość przelotowa

740 km/h

Pułap

12 000 m

Zasięg

bez tankowania w powietrzu – 9150 km

Długotrwałość lotu

bez tankowania w powietrzu – 12,6 godz.
z jednokrotnym tankowaniem w powietrzu – 17 godz.

Rozbieg

2540 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
torpedy, bomby głębinowe, boje hydroakustyczne, rakietotorpedy, miny
Użytkownicy
 Rosja,  Indie,  Ukraina

Tu-142 (ros. Ту-142, w kodzie NATO „Bear-F Mod 1”) – radziecki/rosyjski morski samolot dalekiego rozpoznania i zwalczania okrętów podwodnych, powstały na bazie bombowca strategicznego Tu-95. Oba napędzane przez śmigła przeciwbieżne.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Tu-142M w towarzystwie amerykańskiego P-3C Orion

Prace nad Tu-142 rozpoczęto w 1963 roku[1], znacznie modyfikując i przerabiając konstrukcję bombowca Tu-95RC. Zmieniono konstrukcje skrzydła, klap, w układzie sterowania zainstalowane wzmacniacze bezzwrotne, usunięto stanowiska strzeleckie. Kadłub został wykonany jako całkowicie hermetyczny. Całkowicie zmieniono wyposażenie. Samolot otrzymał ten sam co Ił-38 system poszukująco-celowniczy Bierkut-95. Pierwszy prototyp wystartował w 1968, a w 1972 roku samolot oficjalnie przyjęto do lotnictwa morskiego ZSRR. W 1972 r. zaczęto projektować nową wersję samolotu Tu-142M (kod NATO – Bear-F Mod 2) z nowym systemem poszukująco-celowniczym Korszun. Później powstały kolejne modyfikacje samolotu.

  • Tu-142M (nazwa rosyjska nie uległa zmianie, kod NATO – Bear-F Mod 3) – przeniesiono antenę magnetometru z owiewki statecznika poziomego na szczyt statecznika pionowego.
  • Tu-142MP – wyposażony w nowy system poszukująco-celowniczy Atlantyda.
  • Tu-142MZ (kod NATO – Bear-F Mod 4) – zmodernizowano system poszukująco-celowniczy Korszun-N oraz system radiohydroakustyczny Zarieczje.
  • Tu-142MR (kod NATO – Bear-J) – wersja nie przeznaczona do zwalczania okrętów podwodnych. Pełni rolę retranslatora, czyli zapewnia łączność np. dowództwa z załogą zanurzonego okrętu podwodnego.
  • Tu-142MN – planowana modernizacja Tu-142, zamierzano instalacje nowego systemu poszukująco-celowniczy Nowełła. Modernizacje jednak wstrzymano.

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Załogę samolotu stanowi 10 osób. Płatowiec identyczny co w Tu-95MS, w późniejszych wersjach wydłużono go o 1,75m.

Użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]
  • Rosja – według szacunków, w 1990 r. posiadała około 55 samolotów Tu-142M i kilka Tu-142MR.
  • Indie – posiadają 8 samolotów Tu-142MK (wersja eksportowa Tu-142M)[2]. Podpisano kontrakt na zakup ośmiu Boeingów P-8 Poseidon. Samoloty te mają zastąpić Tu-142[3], które zostały oficjalnie wycofane z linii 29 marca 2017 roku podczas ceremonii, która odbyła się w bazie Arakkonam Naval Air Station[4].
  • Ukraina – po rozpadzie ZSRR otrzymała 2 egzemplarze Tu-142MR.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Piotr Butowski, Lotnictwo Wojskowe Rosji Tom II, Warszawa, Wydawnictwo Lampart & Piotr Butowski s.73-74, 1995, ISBN 83-86776-14-5
  2. Tupolew Tu-142 [online], www.hudi.republika.pl [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-20].
  3. Indie planują zakup kolejnych P-8I, "Lotnictwo", nr 11 (2010), s. 4, ISSN 1732-5323
  4. Indian Navy retires Tu-142M fleet, „Air Forces Monthly”, nr 5 (2017), s. 6, ISSN 0955-7091