Przejdź do zawartości

Earl Averill

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Earl Averill
Ilustracja
środkowozapolowy
Pełne imię i nazwisko

Howard Earl Averill

Data i miejsce urodzenia

21 maja 1902
Snohomish

Data i miejsce śmierci

16 sierpnia 1983
Everett

Odbijał

lewą

Rzucał

prawą

Debiut

16 kwietnia 1929

Ostatni występ

25 kwietnia 1941

Statystyki
Średnia uderzeń

0,318

Home runy

238

Uderzenia

2019

RBI

1164

Kariera klubowa
Lata Kluby
1929–1939 Cleveland Indians
1939–1940 Detroit Tigers
1941 Boston Braves
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia

1975

Metoda elekcji

Veterans Committee

Howard Earl Averill (ur. 21 maja 1902, zm. 16 sierpnia 1983) – amerykański baseballista, który występował na pozycji środkowozapolowego.

Kariera zawodnicza

[edytuj | edytuj kod]

Zawodową karierę rozpoczął w 1926 roku w San Francisco Seals z Pacific Coast League, w którym występował przez trzy sezony[1]. Przed rozpoczęciem sezonu 1929 jego kontrakt został wykupiony przez Cleveland Indians[2]. W Major League Baseball zadebiutował 16 kwietnia 1929 w meczu przeciwko Detroit Tigers, w którym zdobył home runa w swoim pierwszym podejściu do odbicia[2][1]. Sezon zakończył z osiemnastoma home runami, co było wówczas rekordem klubowym[1]. 17 września 1930 w meczu z Washington Senators w pierwszym meczu zdobył trzy home runy, a w drugim jednego i został pierwszym zawodnikiem, który zdobył w sumie cztery w doubleheader. Ponadto zaliczył 11 RBI, co wtedy było rekordem American League[1].

W 1933 wystąpił w pierwszym w historii Meczu Gwiazd i do AL All-Star Team był powoływany jeszcze pięciokrotnie[2]. 17 sierpnia 1933 w meczu z Philadelphia Athletics zaliczył drugie w historii klubu cycle[3]. W sezonie 1936 zaliczył najwięcej w lidze odbić (232) i triple’ów (15), a w głosowaniu do nagrody MVP American League zajął 3. miejsce za Lou Gehrigiem z New York Yankees i Lukiem Applingiem z Chicago White Sox[2][4].

W czerwcu 1939 przeszedł do Detroit Tigers[2], a rok później zdobył z tym zespołem mistrzostwo American League, jednak Tigers przegrali z Cincinnati Reds w World Series 3–4[1]. W lutym 1941 podpisał kontrakt jako wolny agent z Boston Braves, a po rozegraniu ośmiu meczów, w kwietniu 1941 postanowił zakończyć zawodniczą karierę[2][1].

Uhonorowanie

[edytuj | edytuj kod]

W 1975 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[5]. W tym samym roku numer 3, z którym występował, został zastrzeżony przez Cleveland Indians[6].

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Nagroda/wyróżnienie Lata Źródło
All-Star 1933, 1934, 1935, 1936, 1937, 1938 [2]
Baseball Hall of Fame od 1975 [5]
#3 zastrzeżony przez Indians 1975 [6]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Dave Blevins: The Sports Hall of Fame Encyclopedia. Lanham, Maryland: Scarecrow Press, 2012, s. 40-41. ISBN 978-0-8108-6130-5. (ang.).
  2. a b c d e f g Earl Averill Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  3. Earl Averill Biography. baseball-almanac.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  4. 1936 AL MVP Voting. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  5. a b Averill, Earl. baseballhall.org. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
  6. a b Retired Uniform Numbers in the American League. baseball-almanac.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).