Przejdź do zawartości

Kreatynina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kreatynina
Formy tautomeryczne kreatyniny
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C4H7N3O

Masa molowa

113,12 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

60-27-5

PubChem

26009888

DrugBank

DB11846

Podobne związki
Podobne związki

kreatyna

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Kreatynina (z gr. kreas, czyli mięso) – organiczny związek chemiczny, pochodna (bezwodnik) kreatyny występująca we krwi i moczu, produkt metabolizmu.

Kreatynina jest wydalana z organizmu przez nerki z moczem, stanowiąc oprócz mocznika jeden z głównych związków azotowych. Powstaje w organizmie w wyniku nieenzymatycznego rozpadu fosforanu kreatyny. Ilość wydalanej w ciągu doby kreatyniny zależy od masy mięśni i jest charakterystyczna dla danego organizmu. Średnio z moczem w ciągu doby wydala się od 14 do 26 mg tego związku na kilogram masy ciała.

W diagnostyce kreatynina jest jednym z markerów biochemicznych pozwalających monitorować stan nerek. Wzrost poziomu kreatyniny zwykle towarzyszy upośledzonej filtracji kłębuszkowej; jest on stale podwyższony w przewlekłej chorobie nerek.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 3-122, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
  2. a b Susanne Winiwarter i inni, Correlation of Human Jejunal Permeability (in Vivo) of Drugs with Experimentally and Theoretically Derived Parameters. A Multivariate Data Analysis Approach, „Journal of Medicinal Chemistry”, 41 (25), 1998, s. 4939–4949, DOI10.1021/jm9810102 [dostęp 2021-08-06] (ang.).
  3. A.K. Grzybowski, S.P. Datta, 31. The ionisation constant of the protonated form of creatinine, „Journal of the Chemical Society”, 1964, s. 187, DOI10.1039/jr9640000187 [dostęp 2021-08-06] (ang.).
  4. Justus Liebig, Ueber die Bestandtheile der Flüssigkeiten des Fleisches, „Annalen der Chemie und Pharmacie”, 62 (3), 1847, s. 257–369, DOI10.1002/jlac.18470620302 [dostęp 2021-08-06] (niem.), patrz s. 300.
  5. Xianjun Liu i inni, Synthesis and Antimalarial Activity of 2-Guanidino-4-oxoimidazoline Derivatives, „Journal of Medicinal Chemistry”, 54 (13), 2011, s. 4523–4535, DOI10.1021/jm200111g [dostęp 2021-08-06] (ang.).