Przejdź do zawartości

Nicola Mancino

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nicola Mancino
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 października 1931
Montefalcione

Przewodniczący Senatu
Okres

od 9 maja 1996
do 29 maja 2001

Przynależność polityczna

Włoska Partia Ludowa

Poprzednik

Carlo Scognamiglio

Następca

Marcello Pera

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP (Polska)

Nicola Mancino (ur. 15 października 1931 w Montefalcione) – włoski polityk, prawnik i publicysta, były minister spraw wewnętrznych i przewodniczący Senatu, wieloletni parlamentarzysta, prezydent Kampanii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia prawnik. Działalność polityczną rozpoczął w ramach Chrześcijańskiej Demokracji. Awansował w strukturze partyjnej, dochodząc do stanowiska przewodniczącego DC w regionie Kampania. W październiku 1971 do września 1972 i ponownie od sierpnia 1975 do sierpnia 1976 sprawował urząd prezydenta Kampanii[1].

Od 1976 do 2006 w każdych kolejnych wyborach był wybierany do Senatu VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV i XV kadencji. Z mandatu zrezygnował w trakcie XI kadencji w 1992, kiedy to powołano go na urząd ministra spraw wewnętrznych. Resortem tym kierował w rządach Carla Azeglia Ciampiego i Giuliana Amato od 28 czerwca 1992 do 10 maja 1994.

Po rozwiązaniu chadecji przystąpił do powstałej w oparciu o jej struktury Włoskiej Partii Ludowej. W latach 1996–2001 z rekomendacji Drzewa Oliwnego pełnił funkcję przewodniczącego Senatu XIII kadencji. W 2002 został członkiem utworzonej m.in. na bazie PPI partii Margherita. W 2006 uzyskał po raz dziewiąty z rzędu mandat senatora, jednak dwa miesiące po wyborach zrezygnował z zasiadania w parlamencie. 1 sierpnia tego samego roku został wiceprzewodniczącym Najwyższej Rady Sądownictwa (Consiglio Superiore della Magistratura), organu zajmującego się ochroną autonomii i niezależności sądownictwa od innych władz[2].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Italian Regions. worldstatesmen.org. [dostęp 2013-02-03]. (ang.).
  2. Nicola Mancino è il nuovo vicepresidente del Csm. il Sole 24 Ore.com, 1 sierpnia 2006. [dostęp 2012-01-26]. (wł.).
  3. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 14 kwietnia 2008. [dostęp 2012-01-26]. (wł.).
  4. M.P. z 1997 r. nr 38, poz. 376 – pkt 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]