Przejdź do zawartości

Petru Groza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Petru Groza
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 grudnia 1884
Băcia

Data i miejsce śmierci

7 stycznia 1958
Bukareszt

Premier Rumunii
Okres

od 6 marca 1945
do 2 czerwca 1952

Przynależność polityczna

Front Oraczy

Poprzednik

Nicolae Rădescu

Następca

Gheorghe Gheorghiu-Dej

Przewodniczący Prezydium Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Rumuńskiej Republiki Ludowej
Okres

od 12 czerwca 1952
do 7 stycznia 1958

Poprzednik

Constantin Parhon

Następca

Ion Gheorghe Maurer

Wiceprzewodniczący Rady Ministrów Rumunii
Okres

od 4 listopada 1944
do 28 lutego 1945

Przynależność polityczna

Front Oraczy

Minister robót publicznych Rumunii
Okres

od 30 marca 1926
do 14 lipca 1926

Poprzednik

Trajan Moszojo

Następca

Konstantin Meissner

Minister bez teki Rumunii
Okres

od 16 kwietnia 1921
do 16 grudnia 1921

Następca

Demetrius Bogos

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski

Petru Groza (ur. 7 grudnia 1884 w miejscowości Băcia, zm. 7 stycznia 1958 w Bukareszcie) – rumuński polityk, premier w latach 1945–1952, Przewodniczący Prezydium Wielkiego Zgromadzenia Narodowego (głowa państwa rumuńskiego) w latach 1952–1958.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Przez swoich przeciwników politycznych nazywany Czerwonym Burżujem, był jedną z głównych postaci na politycznej scenie Rumunii w okresie międzywojennym. Po wojnie został premierem rządu koalicyjnego w latach 1945–1952. Groza założył radykalną organizację rolników nazywaną Frontem Oraczy (rum. Frontul Plugarilor) w czasie Wielkiego Kryzysu. Został premierem 6 marca 1945, gdy generał Nicolae Rădescu, desygnowany przez króla Michała I premierem Rumunii 7 grudnia 1944 w nadziei powstrzymania pełzającego przejmowania władzy przez komunistów przy wsparciu Armii Czerwonej i NKWD[a], został zmuszony do rezygnacji przez komisarza ludowego ds. zagranicznych ZSRR Andrieja Wyszynskiego w konsekwencji ustaleń konferencji jałtańskiej. W czasie rządów Grozy, w grudniu 1947, rumuński monarcha zmuszony został do abdykacji i opuszczenia Rumunii po tym, jak państwo stało się oficjalnie republiką ludową. Pomimo iż jego władza jako premiera była uzależniona od wsparcia ZSRR (nie był członkiem Rumuńskiej Partii Robotniczej, lecz przywódcą jej satelickiego ugrupowania - Frontu Oraczy), Groza utrzymywał się na tym stanowisku do czasu zastąpienia go przez Gheorghe Gheorghiu-Deja w 1952 roku.

W 1948 otrzymał Order Odrodzenia Polski I klasy[1].

  1. Bezpośrednio po obaleniu pod kierownictwem króla Michała I rządów Iona Antonescu i przejściu Rumunii na stronę koalicji antyhitlerowskiej premierem został Constantin Sănătescu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia (Vol. I). Warszawa: 2008, s. 48.