Przejdź do zawartości

Stanisław Padewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Padewski
Agnus vincet
Data i miejsce urodzenia

18 września 1932
Huta Nowa

Data i miejsce śmierci

29 stycznia 2017
Sędziszów Małopolski

Biskup diecezjalny charkowsko-zaporoski
Okres sprawowania

2002–2009

Biskup pomocniczy lwowski
Okres sprawowania

1998–2002

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

kapucyni

Śluby zakonne

19 września 1953

Prezbiterat

24 lutego 1957

Nominacja biskupia

13 kwietnia 1995

Sakra biskupia

10 czerwca 1995

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

10 czerwca 1995

Miejscowość

Kamieniec Podolski

Miejsce

katedra kamieniecka

Konsekrator

Antonio Franco

Współkonsekratorzy

Marian Jaworski
Jan Olszański

Stanisław Padewski (ur. 18 września 1932 w Hucie Nowej, zm. 29 stycznia 2017 w Sędziszowie Małopolskim) – polski duchowny rzymskokatolicki, kapucyn, biskup pomocniczy kamieniecki w latach 1995–1998, biskup pomocniczy lwowski w latach 1998–2002, biskup diecezjalny charkowsko-zaporoski w latach 2002–2009, od 2009 biskup senior diecezji charkowsko-zaporoskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 września 1932 w Hucie Nowej koło Buczacza. W związku z powojennym włączeniem rodzinnej miejscowości do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w grudniu 1945 został wraz z rodziną przymusowo przesiedlony do Nowego Miasteczka koło Nowej Soli[1]. Od 1947 uczęszczał do Liceum Pedagogicznego, a w latach 1948–1949 do Liceum Ogólnokształcącego w Nowej Soli[2]. W 1949 wstąpił do klasztoru kapucynów w Sędziszowie Małopolskim, gdzie przyjął imię Wenanty. W 1950 złożył pierwszą profesję zakonną[1], a 19 września 1953 w klasztorze kapucynów w Krakowie profesję wieczystą[2]. W latach 1952–1957 odbył[2] studia filozoficzno-teologiczne[1] w Wyższym Seminarium Duchownym Braci Kapucynów w Krakowie[2]. Wyświęcony na prezbitera został 24 lutego 1957 przez Stanisława Rosponda, biskupa pomocniczego krakowskiego[3]. W tym samym roku eksternistycznie złożył państwowy egzamin dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Kochanowskiego w Krakowie[2]. W 1961 podjął studia na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które od 1964 kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. Magisterium z filologii polskiej[4] uzyskał w 1966[1].

W latach 1957–1959 pracował w parafii kapucyńskiej w Bytomiu jako wikariusz i katecheta, po czym przeniósł się do Krakowa, gdzie uczył religii w szkołach i śpiewu w seminarium kapucynów. Od 1964 przez rok był duszpasterzem akademickim we Wrocławiu. Następnie katechizował młodzież szkół średnich w Krośnie. W latach 1970–1973 był gwardianem klasztoru w Krakowie, a także spowiednikiem bernardynek i służebniczek. Po przeprowadzeniu się do Rozwadowa został wikarym domu i katechetą, a w latach 1976–1985 piastował urząd gwardiana i proboszcza klasztoru i parafii. W międzyczasie objął funkcję wikariusza prowincjalnego[1]. Następnie pracował duszpastersko w Pile i Sędziszowie Małopolskim[2].

Od 1988 posługiwał na terenie Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Był duszpasterzem w parafiach w Barze, Połonnem, Kijowie, Starokonstantynowie i Szepetówce. W 1989 osiadł w Starokonstantynowie, gdzie podjął starania o odzyskanie klasztoru i kościoła, a w 1990 objął funkcję proboszcza. W 1991 został delegatem prowincjała prowincji krakowskiej na Ukrainie i w Związku Radzieckim. Zajmował się m.in. przyjmowaniem kandydatów do postulatu i nowicjatu, reprezentowaniem prowincjała i prowincji w kontaktach z władzami kościelnymi i państwowymi, koordynowaniem apostolstwa i życia zakonnego braci. W 1992 został gwardianem domu i proboszczem w Winnicy. W międzyczasie był duszpasterzem w okolicznych miejscowościach: Tepłyku, Graczowie, Kunie i Samczyńcach[1]. Od 1994 posiadał obywatelstwo ukraińskie[5].

13 kwietnia 1995 papież Jan Paweł II[1] mianował go biskupem pomocniczym diecezji kamienieckiej ze stolicą tytularną Tigias[3]. Święcenia biskupie otrzymał 10 czerwca 1995 w katedrze w Kamieńcu Podolskim[1]. Konsekrował go arcybiskup Antonio Franco, nuncjusz apostolski na Ukrainie, w asyście arcybiskupa metropolity lwowskiego Mariana Jaworskiego i biskupa diecezjalnego kamienieckiego Jana Olszańskiego[3]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Agnus Vincet[6].

10 października 1998 został biskupem pomocniczym archidiecezji lwowskiej[1].

4 maja 2002 decyzją Jana Pawła II został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego nowo utworzonej diecezji charkowsko-zaporoskiej[7]. Ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Charkowie odbył 10 lipca 2002[1]. 19 marca 2009 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z piastowanego urzędu[8].

Wobec prośby powrotu do Polski został skierowany do klasztoru kapucynów w Kielcach, jednak po kilku miesiącach wrócił do duszpasterskiej posługi na Ukrainie. W 2012 osiadł w klasztorze w Sędziszowie Małopolskim, gdzie zmarł 29 stycznia 2017[1]. 1 lutego 2017 został tymczasowo pochowany w grobowcu kapucynów na miejscowym cmentarzu[9], zaś 8 kwietnia 2017 jego ciało zostało złożone w krypcie konkatedry w Zaporożu[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l Zmarł bp Stanisław Padewski OFMCap. kapucyni.pl (arch.), 2017-01-29. [dostęp 2021-10-27].
  2. a b c d e f R. Krawiec: Jubileusz 50. lecia świeceń kapłańskich o. bp Stanisława Padewskiego OFMCap., ordynariusza diecezji charkowsko-zaporoskiej na Ukrainie. katolik.pl. [dostęp 2017-01-31].
  3. a b c Stanisław Padewski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2017-01-30]. (ang.).
  4. M. Owczarek. Misjonarz kresów. „Niedziela”. 7/2003 (edycja zielonogórsko-gorzowska). ISSN 0208-872X. [dostęp 2017-01-30]. 
  5. Bp Padewski po powrocie z Ukrainy z optymizmem o przyszłości tamtejszego Kościoła. ekai.pl (arch.), 2009-07-10. [dostęp 2018-09-23].
  6. Stanisław Padewski. gcatholic.org. [dostęp 2017-01-30]. (ang.).
  7. Erezione della Diocesi di Kharkiv-Zaporizhia (Ucraina) e nomina del primo Vescovo. press.vatican.va, 2002-05-04. [dostęp 2017-01-30]. (wł.).
  8. Rinuncia e successione del Vescovo di Kharkiv-Zaporizhia dei Latini (Ucraina). press.vatican.va, 2009-03-19. [dostęp 2017-01-30]. (wł.).
  9. Pogrzeb bp. Stanisława Padewskiego OFM Cap. rkc.lviv.ua, 2017-02-02. [dostęp 2017-02-03].
  10. K. Czawaga. Ponowny pochówek bpa Stanisława Padewskiego. „Kurier Galicyjski”. nr 6–7, s. 11, 11–27 kwietnia 2017. ISSN 1996-2304. [dostęp 2020-04-05]. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]