Przejdź do zawartości

Thomas Enqvist

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Thomas Enqvist
Ilustracja
Państwo

 Szwecja

Data i miejsce urodzenia

13 marca 1974
Sztokholm

Wzrost

190 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1991

Zakończenie kariery

2006

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

19

Najwyżej w rankingu

4 (15 listopada 1999)

Australian Open

F (1999)

Roland Garros

4R (2001)

Wimbledon

QF (2001)

US Open

4R (1993, 1996, 2000)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

1

Najwyżej w rankingu

169 (8 maja 2000)

Karl Johan Thomas Enqvist (ur. 13 marca 1974 w Sztokholmie) – tenisista szwedzki, finalista wielkoszlemowego Australian Open z 1999 roku w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1991 roku sklasyfikowano go na czele rankingu juniorów. W 1990 roku był w finale juniorskiego Rolanda Garrosa (przegrał z Andreą Gaudenzim). Wynik ten powtórzył rok później (przegrał z Andrijem Medwediewem), dokładając także w 1991 roku zwycięstwa w juniorskim Wimbledonie (w finale z Michaelem Joyce'em) i US Open (w finale ze Stephenem Gleesonem). W tym samym roku rozpoczął karierę zawodową w gronie seniorów.

Pierwszy tytuł rangi ATP World Tour Enqvist zdobył jesienią 1992 roku w Bolzano, pokonując w finale Arnauda Boetscha. Latem 1993 roku, wygrywając turniej w Schenectady (w finale z Brettem Stevenem, pokonał również m.in. Ivana Lendla), a na wielkoszlemowym US Open dochodząc do IV rundy.

Przełomowy w karierze Enqvista okazał się rok 1995. Szwed dotarł do sześciu finałów turniejowych, z czego wygrał pięć. W tym samym roku awansował do czołowej dziesiątki rankingu, dzięki czemu debiutował w turnieju ATP World Tour World Championships (w meczach grupowych pokonał Thomasa Mustera, Michaela Changa i Jima Couriera, przegrał w półfinale z Borisem Beckerem). W kolejnym sezonie Szwed wygrał trzy turnieje (m.in. w paryskiej hali Bercy), a w turnieju ATP World Tour World Championships wziął udział dzięki wycofaniu się jednego z rywali (początkowo był rezerwowym). W latach 1997–1998 jego starty ograniczały kontuzje, mimo to wygrywał kolejne turnieje.

Sezon 1999 rozpoczął od zwycięstwa w turnieju w Adelaide (w finale z Lleytonem Hewittem), a w Australian Open, występując jako zawodnik nierozstawiony, dotarł do finału. W drodze do finału pokonał kolejno Jana-Michaela Gambilla, Byrona Blacka, Patricka Raftera, Marka Philippoussisa, w ćwierćfinale Marca Rosseta, a w półfinale Nicolása Lapenttiego. Dopiero w decydującym meczu uległ w czterech setach Jewgienijowi Kafielnikowowi. W dalszej części sezonu Enqvist jesienią wygrał halowe turnieje w Stuttgarcie (w finale z Richardem Krajickiem, pokonał m.in. ówczesnego lidera rankingu Andre Agassiego) i w Sztokholmie (w finale z Magnusem Gustafssonem). Wyniki te dały mu awans na najwyższą pozycję w rankingu w karierze, nr 4., a także kolejny raz prawo udziału w ATP World Tour World Championships; tym razem odpadł po meczach grupowych, po porażkach z Toddem Martinem i Jewgienijem Kafielnikowem oraz zwycięstwie nad Nicolasem Kieferem.

W 2000 roku był m.in. w finale turnieju w Indian Wells, gdzie przegrał z Àlexem Corretją. Wygrał również zawody w Cincinnati (w finale z Timem Henmanem) oraz halowy turniej w Bazylei, pokonując Rogera Federera. W turnieju Tennis Masters Cup w Lizbonie uczestniczył jako rezerwowy. Ostatni turniej w karierze wygrał w 2002 roku w Marsylii (w finale z Nicolasem Escudém).

Poza turniejem Australian Open 1999 osiągnął dwukrotnie ćwierćfinały imprez wielkoszlemowych – na Wimbledonie w 2001 roku i Australian Open w 1996 roku. Wygrał łącznie 19 turniejów zawodowych, w dalszych 7 osiągając finały. W deblu triumfował w jednym turnieju, w Marsylii w 1997 roku, partnerując Magnusowi Larssonowi.

Od 1995 roku reprezentował Szwecję w Pucharze Davisa. Był bohaterem Szwedów w finale tych rozgrywek w 1996 roku, kiedy pokonał zarówno Arnauda Boetscha, jak i Cédrica Pioline'a (po meczu zakończonym wynikiem 3:6, 6:7, 6:4, 6:4, 9:7), co ostatecznie nie wystarczyło jednak do końcowego sukcesu. W 1997 roku przyczynił się do kolejnego awansu Szwedów do finału Pucharu Davisa; w samym finale nie wystąpił, ale Szwedzi odnieśli wysokie zwycięstwo, dzięki czemu Enqvistowi przysługuje tytuł zdobywcy Pucharu. Łącznie Enqvist odniósł w występach reprezentacyjnych 15 zwycięstw i poniósł 11 porażek. Występował niemal wyłącznie w grze pojedynczej.

Enqvist reprezentował również Szwecję na igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996 roku (przegrał w III rundzie z Leanderem Paesem) i Atenach w 2004 roku (przegrał w I rundzie z Carlosem Moyą).

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (19–7)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 18 października 1992 Bolzano Dywanowa (hala) Francja Arnaud Boetsch 6:2, 1:6, 7:6(7)
Zwycięzca 2. 29 sierpnia 1993 Schenectady Twarda Nowa Zelandia Brett Steven 4:6, 6:3, 7:6(0)
Zwycięzca 3. 15 stycznia 1995 Auckland Twarda Stany Zjednoczone Chuck Adams 6:2, 6:1
Zwycięzca 4. 26 lutego 1995 Filadelfia Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Michael Chang 0:6, 6:4, 6:0
Zwycięzca 5. 14 maja 1995 Pinehurst Ceglana Argentyna Javier Frana 6:3, 3:6, 6:3
Finalista 1. 6 sierpnia 1995 Los Angeles Twarda Niemcy Michael Stich 7:6(7), 6:7(4), 2:6
Zwycięzca 6. 20 sierpnia 1995 Indianapolis Twarda Niemcy Bernd Karbacher 6:4, 6:3
Zwycięzca 7. 12 listopada 1995 Sztokholm Twarda (hala) Francja Arnaud Boetsch 7:5, 6:4
Zwycięzca 8. 14 kwietnia 1996 Nowe Delhi Twarda Zimbabwe Byron Black 6:2, 7:6(3)
Zwycięzca 9. 3 listopada 1996 Paryż Twarda (hala) Rosja Jewgienij Kafielnikow 6:2, 6:4, 7:5
Zwycięzca 10. 10 listopada 1996 Sztokholm Twarda (hala) Stany Zjednoczone Todd Martin 7:5, 6:4, 7:6(0)
Zwycięzca 11. 16 lutego 1997 Marsylia Twarda (hala) Chile Marcelo Ríos 6:4, 1:0 krecz
Finalista 2. 28 lipca 1997 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Jim Courier 4:6, 4:6
Zwycięzca 12. 8 lutego 1998 Marsylia Twarda (hala) Rosja Jewgienij Kafielnikow 6:4, 6:1
Finalista 3. 1 marca 1998 Filadelfia Twarda (hala) Stany Zjednoczone Pete Sampras 5:7, 6:7(3)
Zwycięzca 13. 3 maja 1998 Monachium Ceglana Stany Zjednoczone Andre Agassi 6:7(4), 7:6(6), 6:3
Zwycięzca 14. 11 stycznia 1999 Adelaide Twarda Australia Lleyton Hewitt 4:6, 6:1, 6:2
Finalista 4. 31 stycznia 1999 Australian Open, Melbourne Twarda Rosja Jewgienij Kafielnikow 6:4, 0:6, 3:6, 6:7(1)
Zwycięzca 15. 31 października 1999 Stuttgart Twarda (hala) Holandia Richard Krajicek 6:1, 6:4, 5:7, 7:5
Zwycięzca 16. 14 listopada 1999 Sztokholm Twarda (hala) Szwecja Magnus Gustafsson 6:3, 6:4, 6:2
Finalista 5. 10 stycznia 2000 Adelaide Twarda Australia Lleyton Hewitt 6:3, 3:6, 2:6
Finalista 6. 19 marca 2000 Indian Wells Twarda Hiszpania Àlex Corretja 4:6, 4:6, 3:6
Zwycięzca 17. 13 sierpnia 2000 Cincinnati Twarda Wielka Brytania Tim Henman 7:6(5), 6:4
Finalista 7. 27 sierpnia 2000 Long Island Twarda Szwecja Magnus Norman 3:6, 7:5, 5:7
Zwycięzca 18. 29 października 2000 Bazylea Dywanowa (hala) Szwajcaria Roger Federer 6:2, 4:6, 7:6(4), 1:6, 6:1
Zwycięzca 19. 17 lutego 2002 Marsylia Twarda (hala) Francja Nicolas Escudé 6:7(4), 6:3, 6:1

Gra podwójna (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 16 lutego 1997 Marsylia Twarda (hala) Szwecja Magnus Larsson Francja Fabrice Santoro
Francja Olivier Delaître
6:3, 6:4

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]