Przejdź do zawartości

Magnus Larsson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Magnus Larsson
Państwo

 Szwecja

Data i miejsce urodzenia

25 marca 1970
Olofström

Wzrost

193 cm

Gra

praworęczna, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1989

Zakończenie kariery

2003

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

7

Najwyżej w rankingu

10 (17 kwietnia 1995)

Australian Open

4R (1995)

Roland Garros

SF (1994)

Wimbledon

4R (1998)

US Open

QF (1993, 1997, 1998)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

6

Najwyżej w rankingu

26 (9 stycznia 1995)

Australian Open

1R (1990, 1995, 1996)

Roland Garros

F (1995)

Wimbledon

2R (1994, 1996)

US Open

SF (1994)

Magnus Larsson (ur. 25 marca 1970 w Olofström) − szwedzki tenisista, zdobywca Pucharu Davisa, finalista wielkoszlemowego French Open 1995 w deblu, olimpijczyk z Barcelony (1992).

Magnus Larsson był zawodnikiem praworęcznym i wykonującym oburęczny bekhend. Najlepiej czuł się w grze z głębi kortu. Swoją grę budował przede wszystkim na mocnym serwisie i uderzeniach forhendowych, ale potrafił także zaskoczyć rywala delikatniejszym zagraniem, szczególnie skrótem z bekhendu.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Jako zawodowy tenisista Larsson występował w latach 1989−2003. Pierwsze turniejowe zwycięstwo w grze pojedynczej o randze ATP World Tour odniósł w 1990 roku we Florencji. Latem tegoż roku osiągnął finał w Båstad, w którym musiał uznać wyższość Richarda Fromberga.

W sezonie 1991 osiągnął na początku półfinał w Adelaide po pokonaniu m.in. Borisa Beckera, ale nie udało mu się dojść do żadnego finału turniejowego w dalszej części roku. Wśród innych lepszych wyników uzyskanych przez Szweda znajduje się III runda w Monte Carlo, gdzie po drodze wyeliminował Stefana Edberga, ówczesnego lidera rankingu. Z powodzeniem tego roku wystąpił w grze podwójnej we Florencji wygrywając cały turniej, tworząc parę z Olą Jonssonem.

Sezon 1992 zakończył Larsson z dwoma triumfami singlowymi i jednym deblowym zwycięstwem. W hali w Kopenhadze pokonał w finale Andersa Järryda w singlu, a w deblu odniósł triumf razem z Nicklasem Kultim po zwycięstwie w finale z parą Hendrik Jan Davids-Libor Pimek. Na nawierzchni ziemnej w Monachium wyeliminował m.in. Michaela Sticha, by w finale pokonać Petra Kordę.

W 1993 roku Larsson pozostał bez zwycięstwa czy choćby finału turniejowego, ale awansował do pierwszego ćwierćfinału w imprezie wielkoszlemowej, podczas US Open wyeliminował m.in. Borisa Beckera, a odpadł z Wallym Masurem.

Jednym z najlepszych sezonów w karierze Larssona był 1994 rok. W marcu wygrał halowy turniej w Saragossie. Na paryskich kortach Rolanda Garrosa uzyskał swój najlepszy rezultat w zawodach wielkoszlemowych w grze pojedynczej docierając do półfinału, po zwycięstwach m.in. z Toddem Martinem, Jaimem Yzagą i w ćwierćfinale z Hendrikiem Dreekmannem. W spotkaniu o awans do finału uległ Alberto Berasateguiowi. W dalszej części sezonu Szwed odniósł zwycięstwo w halowej imprezie w Tuluzie i pucharze wielkiego szlema w Monachium. Po drodze pokonał kolejno Stefana Edberga, Andre Agassiego, Todda Martina, a w finale Pete'a Samprasa. W sezonie 1994 Larsson był ponadto w finałach singlowych w Antwerpii i Halle. W deblu natomiast wywalczył tytuł w Monte Carlo, w parze z Nicklasem Kultim, po pokonaniu w finale Jewgienija Kafielnikowa i Daniela Vacka.

W sezonie 1995 nie odniósł zwycięstwa turniejowego w grze pojedynczej, ale był uczestnikiem finału w Ad-Dausze (przegrał ze Stefanem Edbergiem) i w Barcelonie (nie sprostał Thomasowi Musterowi). W kwietniu Szwed awansował na najwyższe w karierze miejsce w rankingu ATP, na 10. pozycję. W grze podwójnej wygrał w tym sezonie jeden turniej, w Ad-Dausze, gdzie tworzył duet ze Stefanem Edbergiem. Swój największy deblowy sukces w karierze Larsson odniósł w czerwcu dochodząc do finału Rolanda Garrosa. Dokonał tego wspólnie z Nicklasem Kultim, jednak pojedynek o tytuł Szwedzi przegrali 7:6, 4:6, 1:6 z parą Jacco Eltingh-Paul Haarhuis.

W 1996 roku zawodnik szwedzki osiągnął jeden finał w grze pojedynczej, w Tuluzie, ponosząc porażkę z Markiem Philippoussisem.

W 1997 roku był w ćwierćfinale US Open (przegrał z Patrickiem Rafterem). Wygrał również imprezę w Marsylii, po współpracy deblowej z Thomasem Enqvistem. Był także uczestnikiem deblowego finału w Båstad, a grał razem z Magnusem Gustafssonem.

W 1998 roku raz kolejny awansował do ćwierćfinału na US Open, pokonując m.in. rozstawionego z drugim numerem Marcelo Ríosa i przegrywając z Carlosem Moyą, a także był w finale w Halle, gdzie uległ Jewgienijowi Kafielnikowowi. Razem z Magnusem Gustafssonem triumfował w zmaganiach gry podwójnej w Båstad. Był to zarazem ostatni finał do jakiego Larsson awansował w deblu.

Ostatnie znaczące sukcesy Larsson odniósł w 2000 roku. Wygrał wówczas turniej w Memphis, po finale z Byronem Blackiem, a także był w finale w Kopenhadze, gdzie przegrał Andreasem Vinciguerrą.

W latach 1992–2003 Larsson występował w Pucharze Davisa, zarówno jako singlista jak i deblista, notując bilans 13 zwycięstw i 6 porażek (w grze pojedynczej – 12 zwycięstw i 4 porażki). Wniósł znaczący wkład w zdobycie przez Szwecję Pucharu Davisa w 1994 roku i 1997 roku. W finale w 1994 roku pokonał Jewgienija Kafielnikowa i Aleksandra Wołkowa, a trzy lata później Amerykanów Pete'a Samprasa i Michaela Changa. Ponadto w barwach narodowych startował w 1992 roku na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie, gdzie w grze pojedynczej doszedł do III rundy, eliminując m.in. Francuza Guya Forgeta i ulegając Hiszpanowi Emilio Sánchezowi.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (7–8)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 16 czerwca 1990 Florencja Ceglana Stany Zjednoczone Lawson Duncan 6:7, 7:5, 6:0
Finalista 1. 15 lipca 1990 Båstad Ceglana Australia Richard Fromberg 2:6, 6:7
Zwycięzca 2. 8 marca 1992 Kopenhaga Dywanowa (hala) Szwecja Anders Järryd 6:4, 7:6(5)
Zwycięzca 3. 3 maja 1992 Monachium Ceglana Czechosłowacja Petr Korda 6:4, 4:6, 6:1
Zwycięzca 4. 20 marca 1994 Saragossa Dywanowa (hala) Niemcy Lars Rehmann 6:4, 6:4
Finalista 2. 19 czerwca 1994 Halle Trawiasta Niemcy Michael Stich 4:6, 6:4, 3:6
Zwycięzca 5. 9 października 1994 Tuluza Twarda (hala) Stany Zjednoczone Jared Palmer 6:1, 6:3
Finalista 3. 13 listopada 1994 Antwerpia Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Pete Sampras 6:7(5), 4:6
Zwycięzca 6. 11 grudnia 1994 Monachium Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Pete Sampras 7:6, 4:6, 7:6, 6:4
Finalista 4. 8 stycznia 1995 Doha Twarda Szwecja Stefan Edberg 6:7(4), 1:6
Finalista 5. 16 kwietnia 1995 Barcelona Ceglana Austria Thomas Muster 2:6, 1:6, 4:6
Finalista 6. 20 października 1996 Tuluza Twarda (hala) Australia Mark Philippoussis 1:6, 7:5, 4:6
Finalista 7. 14 czerwca 1998 Halle Trawiasta Rosja Jewgienij Kafielnikow 4:6, 4:6
Zwycięzca 7. 20 lutego 2000 Memphis Twarda (hala) Zimbabwe Byron Black 6:2, 1:6, 6:3
Finalista 8. 5 marca 2000 Kopenhaga Twarda (hala) Szwecja Andreas Vinciguerra 3:6, 6:7(5)

Gra podwójna (6–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 16 czerwca 1991 Florencja Ceglana Szwecja Ola Jonsson Hiszpania Juan Carlos Báguena
Hiszpania Carlos Costa
3:6, 6:1, 6:1
Zwycięzca 2. 8 marca 1992 Kopenhaga Dywanowa (hala) Szwecja Nicklas Kulti Holandia Hendrik Jan Davids
Belgia Libor Pimek
6:3, 6:4
Zwycięzca 3. 24 kwietnia 1994 Monte Carlo Ceglana Szwecja Nicklas Kulti Rosja Jewgienij Kafielnikow
Czechy Daniel Vacek
3:6, 7:6, 6:4
Zwycięzca 4. 8 stycznia 1995 Doha Twarda Szwecja Stefan Edberg Rosja Andriej Olchowski
Holandia Jan Siemerink
7:6, 6:2
Finalista 1. 10 czerwca 1995 French Open, Paryż Ceglana Szwecja Nicklas Kulti Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis
7:6, 4:6, 1:6
Zwycięzca 5. 16 lutego 1997 Marsylia Twarda (hala) Szwecja Thomas Enqvist Francja Fabrice Santoro
Francja Olivier Delaître
6:3, 6:4
Finalista 2. 13 lipca 1997 Båstad Ceglana Szwecja Magnus Gustafsson Szwecja Nicklas Kulti
Szwecja Mikael Tillström
0:6, 3:6
Zwycięzca 6. 12 lipca 1998 Båstad Ceglana Szwecja Magnus Gustafsson Południowa Afryka Lan Bale
Południowa Afryka Piet Norval
6:4, 6:2

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]