Przejdź do zawartości

Wacław Tułodziecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Tułodziecki
Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1904
Skępe

Data i miejsce śmierci

24 października 1985
Warszawa

Minister oświaty
Okres

od 27 października 1959
do 11 listopada 1966

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Władysław Bieńkowski

Następca

Henryk Jabłoński

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”
Grób Wacława Tułodzieckiego i jego żony Ireny na Powązkach; Warszawa, 23 lipca 2008

Wacław Tułodziecki (ur. 13 sierpnia 1904 w Skępem, zm. 24 października 1985 w Warszawie) – polski nauczyciel i polityk, dyrektor Instytutu Głuchoniemych w Warszawie. Minister oświaty (1959–1966) oraz poseł na Sejm PRL II, III i V kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława i Katarzyny. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Wymyślinie, po czym podjął pracę w charakterze nauczyciela w Grąbcu (1924–1928). W 1928 został absolwentem Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej w Warszawie i nauczycielem w Szkole Podstawowej nr 156 w Warszawie (którym był do 1939). W latach 1932–1938 sprawował funkcję sekretarza generalnego Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. W okresie II wojny światowej organizator i działacz Tajnej Organizacji Nauczycielskiej. Od 1939 do 1948 uczył w Szkole Podstawowej nr 60, będąc jej kierownikiem. W latach 1948–1955 sprawował funkcję dyrektora Instytutu Głuchoniemych w Warszawie. Następnie (do 1956) był dyrektorem Zaocznego Studium Nauczycielskiego Pedagogiki Specjalnej. W latach 1956–1959 pełnił funkcje dyrektora Departamentu Zakładów Wychowawczych i Szkół Specjalnych w Ministerstwie Oświaty i sekretarza Centralnej Rady Związków Zawodowych (od 1957 będąc jednocześnie wiceprzewodniczącym zarządu głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego).

W latach 1922–1948 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, z której został wykluczony na krótko przed zjednoczeniem „lubelskiej” PPS z Polską Partią Robotniczą. Od 1956 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Od 27 października 1959 do 11 listopada 1966 był ministrem oświaty w rządach Józefa Cyrankiewicza. W latach 1957–1965 i 1969–1972 sprawował mandat posła na Sejm PRL II, III i V kadencji. W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Przygotowawczego obchodów 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika[1].

Odznaczony m.in. dwukrotnie Orderem Sztandaru Pracy I (raz w 1964)[2] oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i odznaką tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”[3][4].

Żonaty z Ireną Tułodziecką (1920–2004). Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A31-tuje-6)[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urania”, nr 3 z marca 1969, s. 85
  2. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964. 
  3. Życie Warszawy”, nr 252 z 28 października 1985, s. 12 (nekrolog)
  4. „Życie Warszawy”, nr 254 z 30 października 1985, s. 12 (nekrolog)
  5. Wyszukiwarka grobów w Warszawie

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]