Przejdź do zawartości

Doktryna Eisenhowera

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Doktryna Eisenhoweradoktryna polityki zagranicznej USA sformułowana przez prezydenta Eisenhowera w 1957 roku. Określa stosunek do państw Bliskiego Wschodu: pomoc dla tych państw, w tym także militarną. Stanom Zjednoczonym chodziło o zabezpieczenie się przed ewentualną agresją komunistyczną[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. H.A. Jamsheer, Doktryny administracji USA w systemie bezpieczeństwa państwa okresu „zimnej wojny”: wybrane zagadnienia, „Zeszyty Historyczne Akademii Jana Długosza“ 2013, 12, s. 625-626.