Przejdź do zawartości

Aleksander Trzebiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Trzebiński
Herb duchownego
Data śmierci

26 lipca 1644

Biskup przemyski
Okres sprawowania

od 1642 do 1644

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół łaciński

Nominacja biskupia

1 grudnia 1642

Sakra biskupia

15 marca 1643

Aleksander Trzebiński herbu Jastrzębiec[1] lub Trzebiński (zm. 26 lipca 1644 roku) – biskup diecezjalny przemyski (1642-1644), poseł w Turcji (w 1633), podkanclerzy koronny Władysława IV od 1643 roku, referendarz wielki koronny od 1640 roku[2], kustosz krakowski, dziekan sandomierski, opat komendatoryjny jędrzejowski[3], opat klasztoru w Hebdowie, przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Imperium Osmańskim w 1633 roku[4], kanclerz królowej Cecylii Renaty i królewny Anny[5], podkomorzy lwowski w latach 16221636, pisarz lwowski w latach 1614–1622[6].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jako senator wziął udział w sejmie zwyczajnym 1643 roku[7].

Studiował w Polsce na Akademii Krakowskiej i za granicą. Poseł województwa ruskiego na sejm 1621 roku[8]. Poseł na sejm warszawski 1626 roku z województwa ruskiego[9]. Poseł na sejm nadzwyczajny 1626 roku z ziemi lwowskiej[10], poseł na sejm 1628 roku z województwa ruskiego[11]. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 16 lipca 1632 roku[12]. Poseł na sejm konwokacyjny 1632 roku z ziemi halickiej[13]. Poseł na sejm 1634 roku[14]. W 1634 roku wyznaczony na sejmie komisarzem z Koła Poselskiego do zapłaty wojsku[15]Jako poseł na sejm koronacyjny 1633 roku wszedł w skład komisji do wojny z Moskwą i organizacji wojska[16]. W 1634, jako podkomorzy lwowski, posłował do Turcji[17]. Po utracie żony i synów porzucił świeckie urzędy dla posługi duchownej. Zmarł w roku 1644 jako biskup przemyski.

Jako poseł w Turcji miał powiedzieć sułtanowi Muradowi IV:

Polakom, narodowi żyiącemu w naywiększey wolności, samo spomnienie odmiany wiary, płacenie haraczu i zburzenia zamków jest naynieznośnieyszem, zwłaszcza póki tylko prawice ich oręża iąć się mogą. I choć tu sam dla utwierdzenia pokoiu od Pana mego przybyłem, brzydzę się temi trzema nayhaniebnieyszemi rzeczami i woynę mam za nayuczciwszy środek.[18].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kajetan Kwiatkowski: Dzieje narodu polskiego za panowania Władysława IV króla polskiego i szweckiego. Warszawa: N.Glücksberg, 1823, s. 97.
  2. Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 137.
  3. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 454.
  4. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 140, mylnie określony jako podczaszy czerski, być może podczaszyc czerski
  5. Encyklopedja powszechna z ilustracjami i mapami. T.8, Warszawa 1900, s. 899.
  6. Urzędnicy województwa ruskiego XIV-XVIII wieku. (Ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy". Oprac. Kazimierz Przyboś. 1987, s. 399.
  7. Leszek Andrzej Wierzbicki, Senatorowie koronni na sejmach Rzeczypospolitej, Warszawa 2017, s. 161.
  8. Jerzy Pietrzak, Po Cecorze i podczas wojny chocimskiej. Sejmy z lat 1620 i 1621, Wrocław 1983, s. 170.
  9. Jan Kwak, Sejm warszawski 1626 roku, Opole 1985, s. 130.
  10. Jan Seredyka, Sejm w Toruniu z 1626 roku , Wrocław-Warszawa-Kraków 1966, s. 163.
  11. Jan Seredyka, Parlamentarzyści drugiej połowy panowania Zygmunta III Wazy, Opole 1989, s. 96.
  12. Volumina Legum, t. III, Petersburg 1859, s. 352.
  13. Włodzimierz Kaczorowski, Sejmy konwokacyjny i elekcyjny w okresie bezkrólewia 1632 r., Opole 1986, s. 365.
  14. Jan Dzięgielewski, Izba poselska w systemie władzy Rzeczypospolitej w czasach Władysława IV, Warszawa 1992, s. 180.
  15. Volumina Legum, t. III, Petersburg 1859, s. 397.
  16. Andrzej Korytko, Sejm koronacyjny Władysława IV Wazy wobec problemów na Ukrainiew: Echa Przeszłości t. XVI, Olsztyn 2015, s. 73.
  17. Leszek Podhorodecki, Stanisław Koniecpolski 1592-1646
  18. Kajetan Kwiatkowski: Dzieje narodu polskiego za panowania Władysława IV króla polskiego i szweckiego. Warszawa: N.Glucksberg, 1823, s. 100.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]