Przejdź do zawartości

Edward Białogłowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Białogłowski
Biskup tytularny Pomarii
Ilustracja
Edward Białogłowski (2019)
Herb duchownego In virtute Spiritus Sancti
W mocy Ducha Świętego
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1947
Rzeplin

Biskup pomocniczy rzeszowski
Okres sprawowania

1992–2022

Biskup pomocniczy przemyski
Okres sprawowania

1988–1992

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

17 czerwca 1972

Nominacja biskupia

30 listopada 1987

Sakra biskupia

6 stycznia 1988

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 stycznia 1988

Miejscowość

Przemyśl

Miejsce

katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela

Konsekrator

Ignacy Tokarczuk

Współkonsekratorzy

Jerzy Ablewicz
Marian Jaworski

Edward Eugeniusz Białogłowski[1] (ur. 8 stycznia 1947 w Rzeplinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy przemyski w latach 1988–1992, biskup pomocniczy rzeszowski w latach 1992–2022, od 2022 biskup pomocniczy senior diecezji rzeszowskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 stycznia 1947 w Rzeplinie. W latach 1961–1965 kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym w Jarosławiu, uzyskując świadectwo dojrzałości[1]. W latach 1965–1972 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Były one przerwane w latach 1966–1968 służbą wojskową w jednostce kleryckiej w Bartoszycach[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 17 czerwca 1972 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu tamtejszy biskup diecezjalny Ignacy Tokarczuk. W latach 1979–1983 odbył studia specjalistyczne w zakresie teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1981 uzyskał licencjat, a w 1985 doktorat na podstawie dysertacji Biskupa Józefa Sebastiana Pelczara teologia Eucharystii[1].

Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Marcina w Szebniach (1972–1974), Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Krośnie (1974–1979) i św. Stanisława w Chmielowie (1981–1983)[1]. Po ukończeniu studiów doktoranckich był w latach 1983–1985 notariuszem kurii biskupiej w Przemyślu[2], równocześnie w latach 1984–1985 pełnił funkcję sekretarza biskupa Ignacego Tokarczuka[3]. W latach 1985–1986 był kapelanem sióstr służebniczek starowiejskich w Prałkowcach[2].

W przemyskim seminarium duchownym w latach 1985–1991 prowadził wykłady z teologii dogmatycznej, zaś w latach 1986–1988 pełnił funkcję ojca duchownego alumnów[2]. Został także wykładowcą Diecezjalnego Instytutu Teologicznego w Przemyślu[1], rzeszowskiej filii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (od 2001 Uniwersytetu Rzeszowskiego) oraz Wyższego Seminarium Duchownego w Rzeszowie[2].

30 listopada 1987 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej ze stolicą tytularną Pomaria[4]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1988 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu. Udzielił mu ich biskup diecezjalny przemyski Ignacy Tokarczuk w asyście arcybiskupa Jerzego Ablewicza, biskupa diecezjalnego tarnowskiego, i biskupa Mariana Jaworskiego, administratora apostolskiego w Lubaczowie[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „In virtute Spiritus Sancti” (W mocy Ducha Świętego)[2]. W latach 1988–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji. W kurii biskupiej pełnił funkcję przewodniczącego Wydziału Nauki Chrześcijańskiej i był naczelnym duszpasterzem Ruchu Światło-Życie. Zasiadał w Komisji Egzaminacyjnej, Radzie Kapłańskiej i Radzie Duszpasterskiej[1]. Od 1989 rezydował na terenie parafii farnej w Rzeszowie[4].

25 marca 1992 został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego nowo utworzonej diecezji rzeszowskiej. W tym samym roku został wikariuszem generalnym diecezji. W kurii objął funkcje przewodniczącego Wydziału Nauki Chrześcijańskiej, Komisji Liturgicznej oraz Komisji ds. Architektury i Sztuki Sakralnej, a także diecezjalnego wizytatora katechetycznego. Wszedł w skład Kolegium Konsultorów i Rady Kapłańskiej[1]. Został też przewodniczącym Komisji Głównej I Synodu Diecezji Rzeszowskiej[2]. 26 stycznia 2022 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego rzeszowskiego[5][6].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski objął funkcję delegata ds. Duszpasterstwa Rolników[7]. Był wiceprzewodniczącym Komisji Charytatywnej[2]. Wszedł w skład Komisji ds. Powołań Duchownych, Komisji ds. Ekumenizmu, Komisji ds. Duszpasterstwa Turystycznego[1], Komisji Mariologicznej[3] i Zespołu ds. Sanktuariów[7].

Był współkonsekratorem podczas sakry biskupów pomocniczych przemyskich: Edwarda Frankowskiego (1989)[8] i Adama Szala (2000)[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 19–20. ISBN 83-7052-900-3.
  2. a b c d e f g h A. Motyka: Archiwalna nota biograficzna Edwarda Białogłowskiego na stronie diecezji rzeszowskiej. diecezja.rzeszow.pl (arch.). [dostęp 2021-06-02].
  3. a b G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 25–26. ISBN 83-911554-0-4.
  4. a b Nota biograficzna Edwarda Białogłowskiego na stronie diecezji rzeszowskiej. diecezja.rzeszow.pl. [dostęp 2021-06-02].
  5. Rinuncia del Vescovo Ausiliare di Rzeszów (Polonia). press.vatican.va, 2022-01-26. [dostęp 2022-01-26]. (wł.).
  6. Komunikat Nuncjatury Apostolskiej w Polsce: Ojciec Święty przyjął rezygnację bp. Edwarda Białogłowskiego. episkopat.pl, 2022-01-26. [dostęp 2022-01-26].
  7. a b Edward Białogłowski na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-29].
  8. K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 39–40. ISBN 83-7052-900-3.
  9. Edward Białogłowski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-08-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]