Przejdź do zawartości

Konstanty Felicjan Szaniawski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konstanty Felicjan Szaniawski
Biskup tytularny
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data urodzenia

24 listopada 1668

Data i miejsce śmierci

1 lipca 1732
Lipowiec

Miejsce pochówku

bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie

Biskup krakowski
Okres sprawowania

1720–1732

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

11 listopada 1694

Nominacja biskupia

25 czerwca 1706

Sakra biskupia

20 lutego 1707

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

20 lutego 1707

Konsekrator

Stanisław Szembek

Współkonsekratorzy

Józef Szumlański
Deodat Nersesowicz
Jan Skarbek

Konstanty Felicjan Szaniawski herbu Junosza (ur. 24 listopada 1668, zm. 1 lipca 1732 roku w Lipowcu[1]) – biskup włocławski od 1705, przeniesiony do Krakowa 3 lipca 1720, scholastyk wileński, kanonik warmiński, kanonik warszawski[2], regent kancelarii większej koronnej, duchowny referendarz wielki litewski w 1703 roku[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Akademii Krakowskiej, gdzie w 1698 r. uzyskał stopień doktora obojga praw. Zwolennik króla Augusta II i panowania Sasów w Polsce. Był członkiem konfederacji olkienickiej w 1700 roku[4]. Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku[5]. Pod wpływem biskupa Szaniawskiego August II odwołał swoją abdykację w 1709. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku[6]. W 1717 roku został wyznaczony senatorem rezydentem[7].

W trosce o poziom wykształcenia duchowieństwa założył i uposażył w 1726 r. Wyższe Seminarium Duchowne w Kielcach, oraz seminarium w Krakowie na Stradomiu w 1732 r. powierzając jego prowadzenie Misjonarzom. Rozbudował seminarium zamkowe. W zamku biskupów krakowskich w Lipowcu urządził dom poprawczy dla księży. Dla ubogich studentów w Łukowie ufundował Collegium Szaniavianum. Był współfundatorem kościoła pijarów.

Staraniem biskupa w latach 1724–1728 odnowiono zniszczony i spalony przez Szwedów w 1702 r. Zamek Królewski na Wawelu. W 1720 r. ogłosił list pasterski, który następnie pełnił rolę podręcznika pastoralnego. W 1725 r. ogłosił edykt przeciw innowiercom oraz Idea vitae sacerdotalis czyli podręcznik ascezy dla kleru.

Biskup pochowany został w katedrze wawelskiej w kaplicy Bodzentyńskiej, gdzie jeszcze za jego życia stanął pomnik nagrobny z czarnego marmuru autorstwa Kacpra Bażanki.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 320.
  2. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 426.
  3. Urzędnicy centralni i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Henryk Lulewicz i Andrzej Rachuba. Kórnik 1994, s. 243.
  4. [Postanowienie generalne stanów W. X. Litewskiego wieczne y nigdy nienaruszone, na zieździe walnym woiewództw y powiatów. Pospolitym ruszeniem pod Olkinikami uchwalone [...] 1700], rkps Biblioteki Kórnickiej 00404, [b.n.s]
  5. Actum In Castro Sandomiriensi Sabbatho Ante Festvm Sanctorum Viti et Modesti martyrum proximo, Anno Domini millesimo sptingentesimo quarto, [b.n.s.].
  6. Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 98.
  7. Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 150.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]