Przejdź do zawartości

Marian Ostafiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Ostafiński
Pełne imię i nazwisko

Marian Wiesław Ostafiński

Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1946
Przemyśl

Wzrost

184 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
?-1964 Polonia Przemyśl
1965–1967 Bieszczady Rzeszów
1967–1969 Stal Stalowa Wola
1969–1972 Stal Rzeszów 67 (0)
1972–1977 Ruch Chorzów 115 (6)
1977 Polonia Bytom 8 (1)
1977–1978 Hazebrouck
1978–1980 Polonia Bytom 21 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1971–1975  Polska 11 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złoto Monachium 1972 Piłka nożna
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Marian Wiesław Ostafiński (ur. 8 grudnia 1946 w Przemyślu) – polski piłkarz i trener, obrońca (stoper), trzynastokrotny reprezentant Polski, olimpijczyk z Monachium w 1972.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Technikum Metalurgicznego w Przemyślu (technik – hutnik)[1]. Wychowanek Polonii Przemyśl. Przewinął się przez wiele klubów południowo-wschodniej Polski: Bieszczady Rzeszów (19651967), Stal Stalowa Wola (1967-1969), ligowy debiut zaliczył w drużynie Stali Rzeszów (1969-1972), następnie w 1972 trafił do Ruchu Chorzów, gdzie odniósł najwięcej sukcesów. W 115 meczach strzelił 6 goli, dwukrotnie świętował Mistrzostwo Polski (1974, 1975), Puchar Polski z 1974, z drużyną dotarł do ćwierćfinałów europejskich pucharów: Pucharu UEFA w 1974 i Pucharu Europy w 1975[1].

Do reprezentacji trafił jednak już wcześniej, w 1971 zadebiutował w meczu z Niemcami w Hamburgu (0:0). Selekcjoner Kazimierz Górski powoływał go z zaufaniem, Ostafiński pojechał na Igrzyska Olimpijskie w Monachium w 1972 jednak nie wystąpił w finałowym meczu z Węgrami, nie zmieścił się też w kadrze na Mistrzostwa Świata w 1974. Zarzucano mu brak zaangażowania, wytykano mu zachowanie na meczu z Bułgarią w kwietniu 1972, gdzie po jego faulu w polu karnym sędzia podyktował rzut karny dla drużyny z Bałkanów. Jego ostatni trzynasty występ w barwach kraju miał miejsce 26 października 1975 w Warszawie w spotkaniu z Włochami. Dwa lata później odszedł z Ruchu Chorzów do Polonii Bytom, gdzie grał do 1980 roku[1], w międzyczasie był wypróbowywany w francuskim Hazebrouck.

W Polonii Bytom został i kontynuował pracę jako trener. Poza nią prowadził jeszcze Wartę Zawiercie, Beskid Andrychów i MK Katowice[1].

Syn Mariana Ostafińskiego, Dariusz, został dziennikarzem Przeglądu Sportowego.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Marian Ostafiński – Polski Komitet Olimpijski [online] [dostęp 2023-01-31] (pol.).
  2. Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. 
  3. Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Gowarzewski, Joachim Waloszek, Ruch Chorzów, 75 lat „Niebieskich” – Księga Jubileuszowa. Wydawnictwo GiA, Katowice 1995 (1. część cyklu Kolekcja Klubów)

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]