Przejdź do zawartości

Zbigniew Kaczmarek (sztangista)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Kaczmarek
Data i miejsce urodzenia

21 lipca 1946
Tarnowskie Góry

Data i miejsce śmierci

15 maja 2023
Hanower

Wzrost

164 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
brąz Monachium 1972 podnoszenie ciężarów
(waga lekka)
Mistrzostwa świata
złoto Columbus 1970 waga lekka
złoto Lima 1971 waga lekka
srebro Manila 1974 waga lekka
srebro Moskwa 1975 waga lekka
srebro Gettysburg 1978 waga lekka
brąz Warszawa 1969 waga lekka
brąz Monachium 1972 waga lekka
brąz Stuttgart 1977 waga lekka
Mistrzostwa Europy
złoto Moskwa 1975 waga lekka
złoto Berlin 1976 waga lekka
srebro Sofia 1971 waga lekka
srebro Konstanca 1972 waga lekka
srebro Werona 1974 waga lekka
srebro Stuttgart 1977 waga lekka
brąz Warszawa 1969 waga lekka
brąz Szombathely 1970 waga lekka
brąz Madryt 1973 waga lekka
brąz Hawierzów 1978 waga lekka
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Zbigniew Tadeusz Kaczmarek (ur. 21 lipca 1946 w Tarnowskich Górach, zm. 15 maja 2023 w Hanowerze[1]) – polski sztangista, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata i Europy.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Startował w wadze lekkiej (do 67,5 kg). Treningi rozpoczął w LZS Tarnowskie Góry; przez większość kariery (1965–1981) bronił barw Górnika Siemianowice. Pierwszy sukces w karierze osiągnął w 1969 roku, kiedy podczas mistrzostw świata w Warszawie zdobył brązowy medal w wadze lekkiej. W zawodach tych lepsi byli tylko Waldemar Baszanowski oraz Węgier János Bagócs. Następnie zdobywał złote medale na mistrzostwach świata w Columbus w 1970 roku i mistrzostwach świata w Limie rok później.

W 1972 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Monachium, zajmując trzecie miejsce w wadze lekkiej. Tym razem wyprzedzili go Mucharbij Kirżynow z ZSRR i Mładen Kuczew z Bułgarii. W 1974 roku zajął drugie miejsce na mistrzostwach świata w Manili, wynik ten powtarzając na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Moskwie. W obu przypadkach lepszy okazywał się tylko Petro Korol z ZSRR. W 1976 roku wystąpił na igrzyskach w Montrealu, gdzie pierwotnie zajął pierwsze miejsce. W trakcie kontroli dopingowej w jego organizmie wykryto niedozwolone środki (steroidy anaboliczne), za co został zdyskwalifikowany[2].

Kolejny medal zdobył podczas mistrzostw świata w Stuttgarcie w 1977 roku, zajmując trzecie miejsce za Kubańczykiem Roberto Urrutią i Siergiejem Piewznierem z ZSRR. Ostatni sukces osiągnął w 1978 roku, zdobywając srebrny medal na mistrzostwach świata w Gettysburgu. Rozdzielił tam na podium Bułgara Janko Rusewa i Güntera Ambraßa z Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Moskwie w 1980 roku, kończąc rywalizację na szóstej pozycji. Ponadto zdobył dziesięć medali na mistrzostwach Europy: złoty w 1976 roku, srebrne w latach 1971, 1972, 1974, 1975 i 1977 oraz brązowe w latach 1969, 1970, 1973 i 1978[3].

Pięciokrotnie był mistrzem Polski.

W 1981 roku wyjechał do Niemiec Zachodnich, startował w wadze lekkiej i średniej zdobywając kilka tytułów mistrza Niemiec. Zmarł 15 maja 2023 w Hanowerze. 29 maja został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Tarnowskich Górach[4]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zmarł polski medalista olimpijski. Wybitny sportowiec walczył z ciężką chorobą. sport.interia.pl. [dostęp 2023-05-15]. (pol.).
  2. Weightlifting at the 1976 Montréal Summer Games: Men’s Lightweight. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-19)]. (ang.).
  3. Profil na chidlovski.net (ang.)
  4. CEREMONIA POGRZEBOWA Ś.P. ZBIGNIEWA KACZMARKA. pzpc. [dostęp 2023-12-07].
  5. Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]