Przejdź do zawartości

Marian Szeja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Szeja
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Marian Henryk Szeja

Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1941
Siemianowice Śląskie

Data i miejsce śmierci

25 lutego 2015
Wałbrzych

Pozycja

bramkarz

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
Unia Kędzierzyn
1960–1967 Thorez Wałbrzych
1967–1973 Zagłębie Wałbrzych 128 (0)
1973–1974 FC Metz 4 (0)
1974–1980 AJ Auxerre 190 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1965–1973  Polska 15 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złoto Monachium 1972 Piłka nożna
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Marian Henryk Szeja (ur. 20 sierpnia 1941 w Siemianowicach Śląskich, zm. 25 lutego 2015 w Wałbrzychu[1]) – polski piłkarz, występujący na pozycji bramkarza.

Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej. Zawodnik Unii Kędzierzyn, Górnika Thorez[2] i Zagłębia Wałbrzych oraz francuskich zespołów: FC Metz (1973/74 4-0) i AJ Auxerre. W reprezentacji Polski wystąpił 15 razy.

Piłkarz

[edytuj | edytuj kod]

Zadebiutował w wieku 14 lat w Unii Kędzierzyn, od początku na pozycji bramkarza; w 1963 r. trafił do III-ligowego Thoreza i wraz z tym klubem awansował do II ligi rok później. Powołany został do reprezentacji młodzieżowej na mecz z Turcją, który Polska wygrała (2:0) w Łodzi. Jako senior kadry Polski zadebiutował w Szczecinie 24 października 1965 w meczu z Finlandią (7:0).

Później grał przeciw Anglii − 5 stycznia 1966 w Liverpoolu (1:1) i w rewanżu w Chorzowie (przegrana Polski 0:1); po obu tych meczach uzyskał (pomimo utraty bramek) dobre oceny i gratulacje, także od przeciwników. W tournée reprezentacji Polski po Ameryce Południowej Brazylia wygrała na stadionie Maracanã (2:1), ale miejscowa prasa wybiła w nagłówkach fakt, że słynnemu napastnikowi Pelému nie udało się strzelić bramki Marianowi Szei.

Jego klub, przemianowany na Zagłębie Wałbrzych, awansował w 1968 do I ligi, a w sezonie 1970-1971 zajął w niej III miejsce i wystąpił w Pucharze UEFA[3]

W roku 1974 uzyskał zgodę na kontrakt zagraniczny i wyjechał do Metzu, a potem do II-ligowego klubu Auxerre, z którym w 1979 dotarł do finału Pucharu Francji[4], a w 1980 awansował do francuskiej I ligi.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji, w eliminacjach do igrzysk olimpijskich 1972, został doskonale oceniony po wygranym przez Polskę meczu eliminacyjnym z Hiszpanią (w Gijón; 2:0), podobnie jak po rozegranym w tym samym sezonie meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Europy z RFN (0:0).

Pojechał na IO w Monachium 1972 jako bramkarz rezerwowy, jednak w ani jednym meczu, ani przez jedną minutę nie wszedł na boisko. Z tego powodu nie otrzymał medalu olimpijskiego i przez długi czas w kronikach i statystykach sportowych nie był uznawany za olimpijczyka. Dopiero po latach znalazł się na oficjalnych listach medalistów olimpijskich.

Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał w 1973 z USA (0:1).

Trener

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery wrócił do Wałbrzycha, gdzie pracował zarobkowo jako taksówkarz, wyjeżdżając jednak przez kilka lat na dwu- lub trzymiesięczne kontrakty do Auxerre, gdzie szkolił bramkarzy.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Marian Szeja w 1961 r. zawarł związek małżeński, jego dwaj synowie (Bernard i Dariusz) również grali w wałbrzyskim Zagłębiu.

Marian Szeja broni na Parc des Princes podczas finału Pucharu Francji

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacyjne
Klubowe z AJ Auxerre

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. (ben): zmarl-marian-szeja. walbrzych24.com. [dostęp 2015-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (12 lipca 2015)].
  2. Pod taką nazwą, nadaną na cześć francuskiego komunisty Maurice Thoreza, funkcjonował klub sportowy, w 1968 przemianowany na Zagłębie Wałbrzych
  3. Wyeliminowali czechosłowacki klub Union Teplice, a w kolejnych meczach przeciw rumuńskiemu UT Arad stracili bramkę dwie minuty przed końcem meczu rewanżowego na wyjeździe; Szeja zebrał także i tym razem doskonałe recenzje.
  4. II-ligowy Auxerre przegrał po dogrywce z I-ligowym Nantes, w którym grało siedmiu reprezentantów Francji; po meczu Szeja odebrał gratulacje od oglądającego mecz prezydenta Giscarda d’Estaing
  5. Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. 
  6. Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Basiński, Numer (boczny) 572, „Dziennik Dolnośląski” nr 64(131), 5 kwietnia 1991
  • Podczas AJ Auxerre, grał w filmie Coup de tête, w roli bramkarza drużyny Trincamp.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]