Przejdź do zawartości

Marzio Ginetti

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marzio Ginetti
Kardynał biskup
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

6 kwietnia 1585
Velletri

Data i miejsce śmierci

1 marca 1671
Rzym

Wikariusz generalny Rzymu
Okres sprawowania

3 października 1629–1 marca 1671

Subdziekan Świętego Kolegium Kardynałów
Okres sprawowania

11 października 1666–1 marca 1671

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

9 czerwca 1653

Sakra biskupia

6 lipca 1653

Kreacja kardynalska

19 stycznia 1626 (in pectore, publikacja 30 sierpnia 1627)
Urban VIII

Kościół tytularny

S. Maria Nuova (6 października 1627)
S. Angelo in Pescheria (6 lutego 1634)
S. Eustachio (14 marca 1644)
Santa Maria degli Angeli (17 października 1644)
San Pietro in Vincoli (19 lutego 1646)
Santa Maria in Trastevere (23 września 1652)
Biskup Albano (9 czerwca 1653)
biskup Sabiny (2 lipca 1663)
biskup Porto e S. Rufina (11 października 1666)[1]

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 lipca 1653

Konsekrator

Francesco Barberini

Współkonsekratorzy

Giovanni Battista Spada
Giulio Rospigliosi

Marzio Ginetti (ur. 6 kwietnia 1585 w Velletri, zm. 1 marca 1671 w Rzymie)[1][2][3] – włoski kardynał, wieloletni urzędnik Kurii Rzymskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Marzio Ginetti urodził się w Velletri, ale jego rodzina wywodziła się z Bergamo[2]. W młodym wieku przybył do Rzymu, gdzie ukończył Seminarium Rzymskie i uzyskał doktorat obojga praw[2]. Wstąpił do stanu duchownego ok. 1605[2] i został kolejno referendarzem trybunałów Sygnatury Łaski i Sygnatury Sprawiedliwości (1606), abrewiatorem (1607), papieskim szambelanem honoru (1611) oraz wikariuszem kardynała Odoardo Farnese (1617–1623)[3]. W czerwcu 1623 został audytorem kardynała kamerlinga Ippolito Aldobrandiniego[3].

W dniu 6 sierpnia 1623 papieżem został zaprzyjaźniony z Ginettim kardynał Maffeo Barberini (1568–1644), który przybrał imię Urban VIII[2]. Pod koniec 1623 Ginetti został mianowany sekretarzem Świętej Konsulty i sprawował ten urząd przez sześć lat[3][2]. Pracując w Świętej Konsulcie, będącej najwyższym sądem administracyjnym Państwa Kościelnego, zyskał przyjaźń i zaufanie papieskiego bratanka, kardynała Francesco Barberiniego[2]. Również brat Urbana VIII, kardynał Antonio Marcello Barberini, został jego patronem[4]. W dniu 5 lutego 1626 został mianowany papieskim majordomem, czyli prefektem Pałacu Apostolskiego[2][3][4].

Jeszcze przed nominacją na majordoma Urban VIII na konsystorzu 19 stycznia 1626 mianował Ginettiego kardynałem in pectore[3][2]. Nominację tę opublikował na konsystorzu 30 sierpnia 1627 roku[3][2]. Zaledwie kilka tygodni później Ginetti został prefektem nowo utworzonej Kongregacji ds. Granic Państwa Kościelnego, jednak funkcję tę pełnił jedynie dwa lata[3][4].

Marzio Ginetti był jednym z najbliższych współpracowników Urbana VIII, który podobno nazywał go nawet swoim „czwartym bratankiem”[4]. Przez zewnętrznych obserwatorów (np. w raportach dyplomatów z Wenecji) określany był wprawdzie jako przeciętnie uzdolniony i pozbawiony politycznych talentów, jednak papież Urban VIII cenił przede wszystkim lojalność, a pod tym względem Ginetti był wobec niego bez zarzutu[4][2][3]. Na przełomie 1627/28 w raportach dyplomatycznych spekulowano, że zostanie mianowany sekretarzem stanu, ale ostatecznie do takiej nominacji nigdy nie doszło[4][3]. Od 3 października 1629 Ginetti pełnił funkcję wikariusza generalnego diecezji rzymskiej, a oprócz tego został skierowany do pracy w prawie wszystkich stałych kongregacjach kardynalskich Kurii Rzymskiej[1][4][3][5]. Między innymi został członkiem Kongregacji Rzymskiej Inkwizycji (w 1629) i był jednym z sędziów Galileusza[4][2]. W 1632 bezwarunkowo stanął po stronie Urbana VIII w jego sporze z hiszpańskim ambasadorem, kardynałem Gasparem Borja y Velasco, którego poparła spora część kardynałów (m.in. Roberto Ubaldini, Ludovico Ludovisi)[4].

Pomimo ogromnego zaufania, jakim obdarzał go papież Urban VIII, Ginetti wszedł w konflikt z jednym z jego bratanków, kardynałem Antonio Barberinim, który próbował doprowadzić do oddalenia go z najbliższego otoczenia papieża. Protekcja ze strony kardynała Antonio Marcello Barberiniego osłoniła jednak Ginettiego przed tymi intrygami[4].

W dniu 17 września 1635[1] Urban VIII mianował Ginettiego swoim legatem w ogarniętych wojną trzydziestoletnią Niemczech, w celu doprowadzenia do pokoju między Francją a Habsburgami. Z uwagi na różne trudności Ginetti wyruszył jednak dopiero w czerwcu 1636 i w październiku 1636 dotarł do Kolonii. Trwająca blisko cztery lata misja zakończyła się totalnym fiaskiem, a jej przebieg dowiódł braku większych uzdolnień dyplomatycznych Ginettiego, który nie potrafił zapanować nad intrygami i rywalizacją w jego własnym otoczeniu i popadł w konflikt z nuncjuszem apostolskim w Kolonii Fabio Chigim, który kilkanaście lat później został papieżem Aleksandrem VII (1655–1667)[3][2].

Po zakończeniu misji w Niemczech Marzio Ginetti nie powrócił od razu do Rzymu, gdyż 19 listopada 1640[1] został mianowany legatem apostolskim w Ferrarze, którym pozostał do listopada 1642. Po powrocie do Rzymu zajął się rozbudową pałacu rodowego w Velletri[3][2].

Marzio Ginetti uczestniczył w konklawe po śmierci Urbana VIII[3]. Krótko po jego zakończeniu przyjął święcenia kapłańskie i został awansowany do rangi kardynała prezbitera, a w 1653 przeszedł do rangi kardynała biskupa, otrzymując kolejno diecezje suburbikarne Albano (1653), Sabina (1663) i na końcu Porto e S. Rufina (1666)[3][1]. Postrzegany jako bliski i wierny stronnik rodu Barberinich, był traktowany z rezerwą, a nawet wrogością przez nowego papieża Inocentego X oraz jego następcę Aleksandra VII i nie odgrywał za ich pontyfikatów większej roli w Kurii Rzymskiej[3][2]. Uczestniczył w konklawe 1655 i konklawe 1667, ale nie był uważany za poważnego kandydata na papieża[3]. Od 1651 jako kardynał inkwizytor zajmował się problemem herezji jansenistycznej, ale jego umiarkowane i koncyliacyjne podejście nie zyskało aprobaty większości pozostałych członków Inkwizycji ani papieża Innocentego X i później Aleksandra VII, którzy preferowali twarde stanowisko wobec jansenistów[2][3]. Dopiero za pontyfikatu Klemensa IX (1667–1669) rola Ginettiego zwiększyła się i wywarł on znaczny wpływ na treść wypracowanej wówczas, łagodnej dla jansenistów formuły „pokoju klementyńskiego”[2]. Na Konklawe 1669–1670 był rozważany jako kandydat na papieża „przejściowego”, ale z powodu choroby musiał opuścić obrady i ostatecznie papieżem został kardynał Emilio Altieri, który przybrał imię Klemens X[3].

Marzio Ginetti zmarł w Rzymie jako subdziekan Świętego Kolegium Kardynałów w wieku niespełna 86 lat[1].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Według francuskich raportów dyplomatycznych kardynał Marzio Ginetti miał być ojcem nieślubnej córki, jednak na ten temat nic bliżej nie wiadomo[3].

Sprawowane urzędy

[edytuj | edytuj kod]

Pomimo że Marzio Ginetti jako polityk i dyplomata nie był szczególnie ceniony przez współczesnych, jest on prawdopodobnie rekordzistą pod względem liczby piastowanych jednocześnie stanowisk kierowniczych w Kurii Rzymskiej. Przez prawie 42 lata sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji rzymskiej, a nadto zasiadał w następujących, stałych kongregacjach kardynalskich[3][5]:

W chwili śmierci Ginetti był zatem prefektem aż siedmiu stałych kongregacji kardynalskich[6]. Oprócz tego, zasiadał on w licznych tzw. kongregacjach partykularnych, tworzonych ad hoc dla rozwiązania konkretnej sprawy[3][5].

Marzio Ginetti był także kardynałem-protektorem zakonów karmelitów, bonifratrów i trynitarzy, cysterskiej Kongregacji św. Bernarda w Ss. Vincenzo e Anastasio oraz arcyszpitala S. Spirito in Sassia[3][7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Patrick Gauchat: HIERARCHIA CATHOLICA MEDII ET RECENTIORIS AEVI. Vol. IV. Münster: 1935, s. 21.
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q Stefano Tabacchi: GINETTI, Marzio. Dizionario Biografico degli Italiani – Volume 55 (2001). [dostęp 2013-06-15]. (wł.).
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Ulrich Köchli / Carol Nater: Ginetti, Marzio. REQUIEM - DATENBANK, Prosopographie. [dostęp 2013-06-14]. (niem.).
  4. a b c d e f g h i j k l m Thomas F. Mayer: The Roman Inquisition. A Papal Bureaucracy and Its Law in the Age of Galileo. Filadelfia: University of Pennsylvania Press, 2013, s. 86-89. ISBN 978-0-8122-4473-1.
  5. a b c Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 116. ISBN 978-3451216534.
  6. Gaetano Moroni: Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica. Wenecja: Tipografia Emiliana, 1842, s. 138-139., podaje, że Ginetti był prefektem aż jedenastu kongregacji. Prawdopodobnie wlicza on Kongregację ds. Granic, którą Ginetti kierował jedynie w latach 1627–29, oraz kongregacje niekardynalskie, którym Ginetti przewodniczył jako wikariusz generalny diecezji rzymskiej (Kongregacja Prefektów Miasta, Kongregacja ds. Rozdziału Parafii i Innych Beneficjów oraz Kongregacja ds. Kryminalnych Wikariatu Diecezji Rzymskiej).
  7. Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 226. ISBN 978-3451216534.