Przejdź do zawartości

Polski Fiat 508 Łazik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Polski Fiat 508 Łazik
Ilustracja
Polski Fiat 508 Łazik na defiladzie wojskowej
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Państwowe Zakłady Inżynierii (PZInż)

Typ pojazdu

samochód osobowo-terenowy

Trakcja

kołowa

Historia
Prototypy

1935

Produkcja

1936–1939

Egzemplarze

1500 sztuk

Dane techniczne
Silnik

silnik gaźnikowy PZInż 117 (Fiat 108) o pojemności 995 cm³ i o mocy 24 KM (17,7 kW) przy 3600 obr./min.

Transmisja

mechaniczna

Długość

3115 mm

Szerokość

1400 mm

Wysokość

1380 mm

Rozstaw osi

2300 mm

Prześwit

160 mm

Masa

760 kg

Osiągi
Prędkość

100 km/h

Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska Niemcy Węgry

Polski Fiat 508 III/W Łazikpolski samochód osobowo-terenowy zaprojektowany i skonstruowany w 1935 roku w Biurze Studiów PZInż przez inż. M. Świerczyńskiego (przy udziale inż. T. Tańskiego) z przeznaczeniem dla Wojska Polskiego. Samochód ten konstrukcyjnie wywodził się z cywilnego samochodu osobowego Polski Fiat 508 III Junak. Produkcję samochodu 508 III/W Łazik rozpoczęto w 1936 roku, a pierwsze pojazdy dla wojska dostarczono w 1937 roku. Ogółem w latach 1936 – 1939 zbudowano około 1500 sztuk łazików[1][2].

Konstrukcja pojazdu

[edytuj | edytuj kod]
Kolumna Polskich Fiatów 508 Łazik z nowymi sztandarami artylerii przeciwlotniczej, listopad 1938
Eksponat Muzeum Przemysłu
Polski Fiat 508 Łazik armii węgierskiej, 1942

Pojazd posiadał otwarte nadwozie umożliwiające szybkie zajęcie w nim miejsca oraz opuszczenie go. W razie niepogody mogło być osłaniane brezentowym dachem. Nadwozie miało konstrukcję stalową opartą na drewnianym szkielecie. Z przodu pojazdu znajdował się silnik zaś z tyłu kufer bagażowy lub skrzynia ładunkowa. Szyba przednia mogła być opuszczona w celu prowadzenia z pojazdu ognia. Wnętrze posiadało uchwyty na broń, torbę na granaty i inne udogodnienia. Ponadto w niektórych egzemplarzach montowano uzbrojenie, najczęściej był to karabin maszynowy wz. 28[1][3].

Pojazd posiadał terenowe ogumienie, blokadę mechanizmu różnicowego i terenowe przełożenia przekładni głównej a czasem też skrzyni biegów. Niektóre pojazdy posiadały reduktor. Łazik posiadał jedną oś napędową[1][4].

Oprócz wersji osobowej istniały też modele pick-up służące głównie jako lekkie sanitarki[5].

Użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Jurga 1990 ↓, s. 80.
  2. Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 106-107.
  3. Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 107.
  4. Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 107-108.
  5. Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 109-110.
  6. a b Robert Sawicki. Samochody osobowe Wehrmachtu. Warszawa, Wydawnictwo Militaria, 1998. str.50

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.
  • Adam Jońca, Rajmund Szubański, Jan Tarczyński: Wrzesień 1939. Pojazdy Wojska Polskiego. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990. ISBN 83-206-0847-3. (pol.).