Przejdź do zawartości

Stanisław Wroński (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Wroński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 czerwca 1916
Sielec

Data i miejsce śmierci

13 listopada 2003
Warszawa

Członek Rady Państwa
Okres

od 26 czerwca 1974
do 6 listopada 1985

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister bez teki
Okres

od 16 lutego 1974
do 26 czerwca 1974

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister kultury i sztuki
Okres

od 22 grudnia 1971
do 16 lutego 1974

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Czesław Wiśniewski (p.o.)

Następca

Józef Tejchma

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Krzyża Grunwaldu III klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Przyjaźni Narodów
Grób Stanisława Wrońskiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Stanisław Wroński (ur. 17 czerwca 1916 w Sielcu, zm. 13 listopada 2003 w Warszawie) – polski historyk, działacz komunistyczny i państwowy, minister kultury i sztuki w latach 1971–1974, minister bez teki w 1974. Poseł na Sejm PRL V, VI, VII i VIII kadencji, członek Rady Państwa (1974–1985). Przewodniczący Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1980–1987[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia w Szkole Partyjnej przy KC PZPR (1951), w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR (1953) oraz na Uniwersytecie Warszawskim (1957). Od 1944 członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie (od 1948) członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

W latach 30. działacz ruchu młodzieży komunistycznej, podczas II wojny światowej uczestnik ruchu oporu na terenie Polski, Białorusi, Ukrainy i Słowacji (Brygada Partyzancka im. A. Newskiego, którą dowodził Wiktor Karasiow – jednostka frontowa Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych ZSRR (NKWD)). W latach 1946–1949 sekretarz generalny Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W latach 1951–1956 był wykładowcą w Szkole Partyjnej przy KC PZPR i w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR. W latach 1957–1963 pracownik naukowy Polskiej Akademii Nauk oraz Wojskowego Instytutu Historycznego. W latach 1963–1971 prezes i redaktor naczelny Spółdzielni Wydawniczej „Książka i Wiedza”.

W latach 1964–1968 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR, w latach 1968–1980 członek KC. W latach 1971–1974 minister kultury i sztuki, w 1974 minister bez teki (od lutego do czerwca). W latach 1974–1987 redaktor naczelny i członek Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”. W latach 1974–1985 członek Rady Państwa. W latach 1969–1985 poseł na Sejm PRL V, VI, VII i VIII kadencji.

Od 1969 członek prezydium[2], a w latach 1972–1980 prezes Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Od 1974 członek prezydium ZG, a w latach 1980–1987 przewodniczący ZG Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Członek Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego[3]. W latach 1986–1988 członek Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa[4]. Od 1987 przedstawiciel PZPR w redakcji miesięcznika „Problemy Pokoju i Socjalizmu” (w Pradze).

Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D 4 rz. 1 m. 1/2)[5]. W pogrzebie udział wzięła delegacja Ambasady Słowacji w Polsce, a także m.in. Wojciech Siemion, gen. broni w st. spocz. Tadeusz Szaciłło, gen. dyw. w st. spocz. Teodor Kufel, prof. Andrzej Werblan[6].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Anną Wrońską (1915–2002)[5]. Jego bratem był Józef Wroński (1904–1944), działacz komunistyczny, upamiętniony na monumencie na Hali Koniecznej[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ks. Dominik Zamiatała, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, w: Encyklopedia Białych Plam, t. XVII, Radom 2006, s. 179.
  2. Nowe władze ZBoWiD, „Głos Słupski”, nr 251, 22 września 1969, s. 1–2.
  3. Trybuna Robotnicza”, nr 109, 10 maja 1983, s. 6.
  4. Andrzej Kędziora, Społeczny Komitet Odnowy Starego Miasta, Zamościopedia, 26 października 2014.
  5. a b Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  6. Informacje Zarządu Głównego Związku Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego.
  7. Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 26.
  8. Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.
  9. Medale „Za Zasługi dla Obronności Kraju” dla członków rządu, „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11 października 1973, s. 2.
  10. Dziennik Urzędowy Wojewódziej Rady Narodowej w Tarnobrzegu, nr 6, 15 czerwca 1984, s. 2.
  11. Wysokie odznaczenia ZSRR dla działaczy TPPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 182, 1 sierpnia 1984, s. 1.
  12. Partyzantom polskim i radzieckim – ziemia sądecka.... „Dziennik Polski”, s. 1, Nr 224 z 21 września 1971.