Przejdź do zawartości

Giovanni Domenico de Cupis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Giovanni Domenico de Cupis
Kardynał biskup
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

1493
Rzym

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 1553
Rzym

Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania

1531-1533

Biskup Nardò
Okres sprawowania

1532-1536

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

21 grudnia 1531

Kreacja kardynalska

1 lipca 1517
Leon X

Kościół tytularny

S. Giovanni a Porta Latina
S. Apollinare
S. Lorenzo in Lucina

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

21 grudnia 1531

Konsekrator

Klemens VII

Współkonsekratorzy

Alessandro Farnese
Antonio Maria Ciocchi del Monte
Andrea della Valle

Giovanni Domenico de Cupis (ur. 1493, zm. 10 grudnia 1553, w Rzymie) – włoski kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Bernardino de Cupisa i Lucrezii Normanni. Jego matka była kochanką papieża Juliusza II i miała z nim córkę Felice della Rovere. Juliusz II zrobił z Giovanni'ego swojego sekretarza, a Leon X w 1517 podniósł go do rangi kardynała.

Administrator diecezji Trani (1517-51), Macerata e Recanati (1528-35), Adria (od 1528), Nardo (1532-36), Montepeloso (1532-37) i Camerino (1535-37. Biskup Albano (1531-32), Palestriny (1532-35), Porto e Santa Rufina (1535-37) i Ostia e Velletri (od 1537). Konsekrowany 21 grudnia 1531 przez Klemensa VII. Należał do komisji kardynalskich do spraw organizacji soboru powszechnego (Sobór trydencki), ds. krucjaty przeciw Imperium osmańskiemu i ds. reformy Kurii Rzymskiej. Przewodniczył Konklawe 1549–1550. Archiprezbiter bazyliki laterańskiej w Rzymie, brał udział w obchodach roku jubileuszowego 1550. Za pontyfikatu Juliusza III działał jako protektor Szkocji i Francji. Przyjaźnił się z założycielem zakonu jezuitów Ignacym Loyolą.

W młodości prowadził bardzo rozwiązłe życie – miał czwórkę naturalnych dzieci, jednak pod koniec życia stał się człowiekiem bardzo religijnym. Z powodu jego pobożności i łaskawości wobec innych nadano mu przydomek ottima tra i mortari.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]