Przejdź do zawartości

Pelagio Galvani

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pelagio Galvani
Kardynał biskup
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

ok. 1165
Królestwo Leonu

Data i miejsce śmierci

30 stycznia 1230
Montecassino

Miejsce pochówku

Monte Cassino

Prior episcoporum ac omnium cardinalium
Okres sprawowania

19 marca 1227–30 stycznia 1230

Legat papieski przy wojskach V Krucjaty
Okres sprawowania

1218–1221

Wyznanie

Rzymskokatolickie

Inkardynacja

Zakon benedyktynów (O.S.B.)

Śluby zakonne

przed 1207

Diakonat

najpóźniej 22 września 1207

Prezbiterat

2 kwietnia 1211

Nominacja biskupia

13 kwietnia 1213

Sakra biskupia

1213

Kreacja kardynalska

22 września 1207
Innocenty III

Kościół tytularny

S. Lucia in Septisolio (22 września 1207)
Santa Ceciliae trans Tiberim (2 kwietnia 1211)
Biskup Albano (13 kwietnia 1213)

Pelagio Galvani, w polskiej literaturze jako Pelagiusz[1] (zm. 30 stycznia 1230 w Montecassino) – hiszpański kardynał.

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]

Na temat jego pochodzenia i życia przed nominacją kardynalską brak pewnych informacji. Siedemnastowieczny historyk portugalski Antonio Macedo, autor dzieła Lusitania infulata et purpurata, twierdził, że był on Portugalczykiem, jednak w rzeczywistości bardziej prawdopodobne jest, że pochodził z hiszpańskiego królestwa Leonu; wskazują na to jego liczne udokumentowane powiązania (także rodzinne) z tym regionem[2]. Przypuszczalnie wstąpił do zakonu benedyktynów, choć jedynym współczesnym źródłem wskazującym na to jest wzmianka obituarna w nekrologu opactwa Montecassino. Niewątpliwie był znawcą prawa kanonicznego, na co wskazuje jego częste zaangażowanie jako audytor w procesach w kurii rzymskiej, tytuł magisterski, współudział w redagowaniu konstytucji dla kapituły katedralnej w Leonie w 1224 oraz pozostawione przez niego glosy de Decretum Gracjana, jednak miejsce jego studiów nie jest znane[3].

Kardynał

[edytuj | edytuj kod]

Prawdopodobnie w 1207 roku Innocenty III mianował go kardynałem diakonem S. Lucia in Septisolio[a]. W 1211 został kardynałem prezbiterem S. Cecilia, a wiosną 1213 biskupem diecezji suburbikarnej Albano. Sygnował bulle papieskie wydane między 2 października 1207[b] a 26 stycznia 1230. Legat w Konstantynopolu 12131215; w trakcie tej legacji bezskutecznie próbował narzucić zwierzchnictwo Rzymu prawosławnemu greckiemu duchowieństwu. Uczestniczył w IV Soborze na Lateranie w 1215 oraz w papieskiej elekcji 1216. 1218-21 jako legat papieża Honoriusza III dowodził V krucjatą. Pod jego naciskiem krzyżowcy dwukrotnie odrzucali korzystne propozycje pokojowe sułtana Egiptu Al-Kamila. Jego błędy, a zwłaszcza uporczywe dążenia do podboju całego Egiptu doprowadziły w ostateczności do klęski wyprawy. Następnie przez pewien czas pozostawał jeszcze w łacińskich posiadłościach na Wschodzie (Akkon, Cypr), zajmując się sprawami lokalnych kościołów. Pod koniec 1222 roku powrócił do pracy w kurii, gdzie reprezentował hiszpańskie interesy. Brał udział w papieskiej elekcji 1227; po wyborze kardynała Ugolino Conti di Segni na papieża Grzegorza IX (19 marca 1227) został nowym dziekanem Kolegium Kardynałów. Wspierał Honoriusza III i Grzegorza IX w sporze z cesarzem Fryderykiem II. Zmarł w klasztorze na Montecassino i tam został pochowany.

  1. Maleczek, s. 290, sugeruje, że nominacja ta mogła mieć miejsce już na wielkim konsystorzu 27 maja 1206, kiedy Innocenty III mianował sześciu nowych kardynałów i promował dwóch innych wewnątrz Świętego Kolegium, jednak data jego pierwszego podpisu na bullach papieskich wskazuje raczej na późniejszy, oddzielny konsystorz.
  2. Za pierwszy dokument, w którym Pelagio występuje jako kardynał, uważana jest bulla Religiosam vitam eligentibus dla opata premonstrateńskiego Hermana z klasztoru św. Marii w Seyn, którą A. Potthast, bazując na przedruku tej bulli w osiemnastowiecznej Historia Treverorum, umieścił pod datą 4 maja 1206 roku (Regesta pontificum Romanorum inde ab a. post Christum natum 1198 ad a. 1304, vol. I, Berlin 1874, s. 237 nr 2767). Werner Maleczek wykazał jednak, że z pewnością nie może ona pochodzić z 1206 roku, gdyż widnieją na niej podpisy kardynałów, o których wiadomo, że w owym czasie przebywali na zagranicznych misjach legackich. W związku z tym uznał, że należy ją datować na rok 1207. Jednakże zgodnie z przedrukiem z oryginału zamieszczonym w: H. Bayer, L. Eltester, A. Goerz, Urkundenbuch zur Geschichte der Mittelrheinischen Territorien, tom 2, Koblencja 1865, s. 272-274, dokument ten został wystawiony dopiero 4 maja 1208 roku (jedenastego roku pontyfikatu Innocentego III). Tym samym, pierwszym bezspornym dokumentem, w którym występuje kardynał Pelagio, jest dopiero bulla Innocentego III z 2 października 1207 roku (por. Maleczek, s. 386 nr 185). Mając na uwadze, że w owym czasie promocji kardynalskich dokonywano zazwyczaj w soboty tygodni kwartalnych (zob. Maleczek, s. 289), prawdopodobne jest, że Pelagio został mianowany w sobotę 22 września 1207.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jerzy Hauziński, Polityka orientalna Fryderyka II Hohenstaufa, Poznań 1978, s. 86.
  2. Maleczek, s. 166.
  3. K. Pennington sugeruje, że studiował w Bolonii. [dostęp 2011-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-21)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Werner Maleczek, Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216, Wiedeń 1984, s. 166-169

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]