Przejdź do zawartości

Oliviero Carafa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oliviero Carafa
Kardynał biskup
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

10 marca 1430
Neapol

Data i miejsce śmierci

20 stycznia 1511
Rzym

Arcybiskup Neapolu
Okres sprawowania

18 listopada 1458–20 września 1484

Dziekan Świętego Kolegium Kardynałów
Okres sprawowania

11 sierpnia 1492–20 stycznia 1511

Wyznanie

rzymskokatolickie

Nominacja biskupia

18 listopada 1458

Sakra biskupia

29 grudnia 1458

Kreacja kardynalska

18 września 1467
Paweł II

Kościół tytularny

SS. Marcellino e Pietro (3 grudnia 1467)
S. Eusebio (5 września 1470)
Biskup Albano (24 lipca 1476)
Biskup Sabiny (31 stycznia 1483)
Biskup Ostia e Velletri (29 listopada 1503)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

29 grudnia 1458

Konsekrator

Leone de Simone

Współkonsekratorzy

Leone Cortese
Benedykt

Oliviero Carafa (ur. 10 marca 1430, zm. 20 stycznia 1511) – włoski duchowny, kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny hrabiów Matalona. Studiował w Neapolu, uzyskując tytuł doktora prawa. 18 listopada 1458 wybrany arcybiskupem Neapolu. Zrezygnował z tej funkcji 20 września 1484 na rzecz swojego brata Alessandro. W okresie sierpień 1503 – kwiecień 1505 ponownie zarządzał archidiecezją jako administrator apostolski. W 1467 na prośbę króla Neapolu Ferdynanda I Paweł II mianował go kardynałem prezbiterem kościoła SS. Marcelino e Pietro, który 3 lata później wymienił na kościół S. Eusebio. W grudniu 1471 Sykstus IV mianował go legatem w królestwie Neapolu oraz admirałem floty papieskiej. Odniósł kilka znaczących zwycięstwem nad flotą turecka – przyniosły mu one sławę wybitnego dowódcy wojskowego, którą cieszył się aż do śmierci. W nagrodę awansował do rangi kardynała-biskupa Albano (1476-83). Dzierżył wiele kościelnych beneficjów m.in. był opatem komendatoryjnym SS. Trinita di Cava (1485-97), administratorem diecezji Salamanka (1491-94), Rimini (1495-97), Kadyksu (1495-1511), Chieti (1500-01), Cajazzo (1506-07) i Terracina (1507-10), komendatariuszem wielu klasztorów i pomniejszych beneficjów. Był patronem artystów, wspierał rozwój druku, duże sumy przeznaczał na działalność dobroczynną, fundował kościoły, szpitale i klasztory, zwł. w Rzymie i Neapolu.

W 1483 został kardynałem-biskupem Sabiny. Za pontyfikatu Innocentego VIII z powodzeniem działał jako ambasador królestwa Neapolu w Rzymie. Na konklawe 1492, które wybrało Rodrigo Borgię na papieża Aleksandra VI, był wysuwany jako kandydat do tiary. W wyniku tej elekcji stał się nowym dziekanem Św. Kolegium Kardynalskiego. Pomimo że od 1473 pełnił obowiązki protektora zakonu dominikanów, nie podjął się obrony Savonaroli w 1497. Stał na czele komisji kardynalskiej mającej przygotować projekt reformy Kościoła (1497), był też członkiem komisji ds. finansowania krucjaty (1501). Kardynał-biskup Ostia e Velletri od listopada 1503 r. Za pontyfikatu Juliusza II był jednym z jego najważniejszych doradców. W 1510 roku z powodu zaawansowanego wieku uzyskał dyspensę od czynnego uczestnictwa w pracach Kolegium Kardynałów. Zmarł w Rzymie mając niespełna 81 lat.

Jeden z jego krewnych, Gian Pietro, któremu wydatnie pomógł na początku jego kościelnej kariery, został w 1555 papieżem Pawłem IV.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]