Przejdź do zawartości

10 Gwardyjski Korpus Pancerny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
10 Gwardyjski Korpus Pancerny
10-й гвардейский танковый корпус
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

1943

Rozformowanie

1945

Nazwa wyróżniająca

Uralski, Lwowski

Działania zbrojne
II wojna światowa
Operacja lwowsko-sandomierska
Operacja wiślańsko-odrzańska
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Armia Czerwona

Rodzaj wojsk

wojska pancerne

Podległość

4 Gwardyjska Armia Pancerna

Skład

61 Gwardyjska Brygada Pancerna
62 Gwardyjska Brygada Pancerna
63 Gwardyjska Brygada Pancerna

Odznaczenia
Order Suworowa II stopnia Order Kutuzowa II stopnia[1]

10 Uralsko-Lwowski Gwardyjski Ochotniczy Korpus Pancerny odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru, Suworowa i Kutuzowa (ros. 10-й гвардейский танковый Уральско-Львовский Краснознамённый, орденов Суворова и Кутузова добровольческий корпус) – jednostka pancerna Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

10 Gwardyjski Korpus Pancerny powstał w 1943. Uczestnicząc w walkach na froncie wschodnim wchodził w skład 4 Gwardyjskiej Armii Pancernej[2]. Dowodzony był przez płk Niła Czuprowa[3]. W czasie operacji lwowsko-sandomierskiej wielu żołnierzy z 63 Gwardyjska Brygada Pancerna należącej do 10 Korpusu za okazane męstwo zostało odznaczonych. Dowódcy brygady, płk Michałowi Fomiczewowi nadano tytuł Bohatera Związku Radzieckiego[4]. W walkach o Lwów uczestniczyły wszystkie brygady wchodzące w skład 10 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego[5].

Następnie brał udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej. Kontynuując ofensywę uczestniczył w walkach o Złoczew, Burzenin, Bełchatów, Prudnik, Ostrzeszów, Szprotawę i Żary[6]. Za osobistą odwagę w walce w czasie zdobywania Burzenina trzech żołnierzy z 10 Korpusu otrzymało tytuły Bohatera Związku Radzieckiego. Wyprowadzony z rejonu Ścinawy atak niemieckiej 1 Dywizji Pancerno-Spadochronowej Hermanna Göringa został przez 10 Gwardyjski Korpus powstrzymany. Następnie 10 Korpus po dwudniowych walkach zdobył Lubin[7]. Dowodzony przez gen. Biełowa, 10 Korpus uczestniczył w walkach na terenie Czechosłowacji, gdzie toczył boje w okolicy Teplic, prowadząc atak w stronę Pragi[8].

 Osobny artykuł: Bitwa o Nysę.

W 25 rocznicę wyzwolenia Prudnika władze miasta nadały godność honorowego obywatela Prudnika ppłk Kimowi Łożkinowi, uczestnikowi walk o zdobycie miasta[9].

Dowódcy korpusu

[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy:

Szefowie sztabu:

  • płk Michaił Fomiczow (23.10.1943 – 01.02.1944),
  • płk Aleksandr Łozowski (18.02.1944 – 01.05.1944),
  • płk Iwan Waganow (01.05.1944 – 06.07.1944),
  • płk Piotr Biełow (06.07.1944 – 05.08.1944),
  • płk Aleksandr Łozowski (05.08.1944 – 26.12.1944),
  • płk Kalina Chmyłow (05.12.1944 – 17.01.1945),
  • płk Piotr Biełow (17.01.1945 – 27.04.1945),
  • płk Aleksandr Łozowski (28.04.1945 – 14.07.1945)[1].

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
  • Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.
  • David Porter: Pojazdy pancerne Armii Czerwonej 1939-1945. Warszawa: 2015.
  • Jan Gerhard: Berlin 1945. Warszawa: 1968.
  • P. Pospiełow: Wielka wojna narodowa Związku Radzieckiego 1941-1945. Warszawa: 1969.
  • Jerzy Węgierski: W lwowskiej Armii Krajowej. Warszawa: 1989.