Przejdź do zawartości

Gotha Go 150

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gotha Go 150
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Gothaer Waggonfabrik

Załoga

1

Dane techniczne
Napęd

2 silniki Zündapp 9-092

Moc

50 KM (37 kW)

Wymiary
Rozpiętość

11,8 m

Długość

7,15 m

Wysokość

2,03 m

Powierzchnia nośna

17,5 m²

Masa
Własna

535 kg

Startowa

1036 kg

Osiągi
Prędkość maks.

200 km/h

Prędkość przelotowa

185 km/h

Prędkość wznoszenia

2,74 m/s

Pułap

4200 m

Zasięg

900 km

Dane operacyjne

Gotha Go 150 – niemiecki samolot turystyczny zaprojektowany w Gothaer Waggonfabrik pod koniec lat 30. XX wieku, w późniejszym czasie samolot ten używany był także przez Luftwaffe jako samolot szkolny. Zbudowano dwa prototypy samolotu i dziesięć maszyn seryjnych. W 1939 specjalnie przygotowany Go 150 zdobył rekord wysokości w klasie C3 wznosząc się na wysokość 8048 metrów.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Samolot został zaprojektowany pod koniec lat 30. XX wieku jako lekki samolot turystyczny[1][2]. Głównym projektantem samolotu był Albert Kalkert, w zależności od źródeł został on oblatany w 1936[3], 1937[2] lub 1938[1]. Maszyna miała układ dolnopłatu, z chowanym w locie podwoziem o układzie klasycznym, dwumiejscowa kabina pilotów była zamknięta, siedzenia w kabinie ustawione były obok siebie[1][2].

Samolot mierzył 7,15 metrów długości i 2,03 metra wysokości, rozpiętość skrzydeł wynosiła 11,8 metrów[1][2]. Masa własna samolotu wynosiła 535 kilogramów[1][2], a masa startowa do 1036 kilogramów[2]. Napęd zapewniały dwa silniki Zündapp Z 9-092 o mocy 50 KM każdy[2].

Prędkość maksymalna maszyny wynosiła 200 km/h[1][2], a prędkość przelotowa 185 km/h[2]. Zasięg wynosił 900 kilometrów, w standardowej wersji produkcyjnej samolot mógł się wzbić na wysokość 4200 metrów[2].

Go 150 został zaprojektowany w tym samym czasie co bardzo udany dwupłat szkoleniowy Gotha Go 145, ale w odróżnieniu od tego samolotu łącznie zbudowano tylko dwanaście egzemplarzy Go 150 (dwa prototypy i dziesięć modeli produkcyjnych)[2][3][4]. Wszystkie samoloty miały cywilne rejestracje[3] i były używane do szkolenia pilotów cywilnych i wojskowych[1][2]. Samoloty tego typu zostały wycofane z użycia na początku lat 40[3].

W 1939 specjalnie zmodyfikowany egzemplarz Go 150 został użyty do ustanowienia rekordu wysokości Międzynarodowej Federacji Lotniczej w klasie C3 (samolot, pojemność silnika pomiędzy dwa a cztery litry)[4]. W pierwszych trzech próbnych lotach samolot wzbił się kolejno na 7100, 7500 i 7700 metrów, rekord został pobity w oficjalnej próbie która odbyła się 5 lipca 1939 kiedy to samolot wzbił się na wysokość 8048 metrów[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Jean-Denis Lepage: Aircraft of the Luftwaffe, 1935-1945. s. 362.
  2. a b c d e f g h i j k l Antony L. Kay: German Aircraft of the Second World War. s. 276.
  3. a b c d Go.150. airwar.ru. [dostęp 2013-01-11]. (ros.).
  4. a b c Mein Höhenrekord mit der Go-150. histaviation.com. [dostęp 2013-01-11]. (niem.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Antony L. Kay, J. Richard Smith: German Aircraft of the Second World War: Including Helicopters And Missiles. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2002. ISBN 978-1-55750-010-6.
  • Jean-Denis Lepage: Aircraft of the Luftwaffe, 1935-1945 : An Illustrated Guide. Jefferson, N.C.: McFarland Co., 2009. ISBN 978-0-7864-3937-9.