Przejdź do zawartości

Junkers W 34

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Junkers W 34
(dane dla wersji hi[1])
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Rzesza Niemiecka

Producent

Junkers

Typ

jednosilnikowy samolot pasażersko-transportowy

Konstrukcja

dolnopłat o konstrukcji metalowej, kabina zakryta, podwozie stałe

Załoga

2

Historia
Data oblotu

koniec 1926

Dane techniczne
Napęd

jeden silnik gwiazdowy BMW 132A

Moc

485 kW

Wymiary
Rozpiętość

17,76

Długość

10,27 m

Wysokość

3,53

Powierzchnia nośna

43,00 m²

Masa
Własna

1700 kg

Startowa

3200 kg

Osiągi
Prędkość maks.

265 km/h

Prędkość przelotowa

233 km/h

Prędkość wznoszenia

3,2 min na wys. 1000 m

Pułap

6300 m

Zasięg

900 km

Dane operacyjne
Liczba miejsc
6
Użytkownicy
Niemcy, Argentyna, Boliwia, Kanada, Republika Chińska, Kolumbia, Chorwacja, Czechosłowacja, Francja, Finlandia, Norwegia, Papua-Nowa Gwinea, Portugalia, Państwo Hiszpańskie, Szwecja, Południowa Afryka

Junkers W 34 – jednosilnikowy, całkowicie metalowy, niemiecki samolot pasażerski i transportowy skonstruowany w latach 20. XX w. Eksportowany do wielu krajów; w czasie II wojny światowej wykorzystywany przez Luftwaffe jako maszyna szkolna. Nosił oznaczenie wojskowe K 34.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Silnik BMW 132 eksponowany w MLP w Krakowie.

W 34 powstała na bazie modelu W 33. Został wcielony do służby w 1926 roku. Jako samolot pasażerski mógł zabrać na pokład pilota i 5 (6 w późniejszych wersjach) pasażerów. W 1928 roku Junkers W 33 z chłodnicą chłodzoną wodą przeleciał nad Atlantykiem z Europy do USA, lądując na Greenly Island na Labradorze po 37 godzinach lotu. 26 maja 1929 egzemplarz wersji W 34 be/b3e (z silnikiem Bristol Jupiter VII) pobił rekord wysokości lotu, osiągając 12,739 m. Pilotował go Friedrich W. Neuenhofen[2].

Samolot produkowany w wielu wersjach – z różnymi silnikami, typami podwozia oraz wyposażeniem dodatkowym. Łączna produkcja na rynki cywilne wyniosła około 1000 egzemplarzy, 2204 sztuk (wersje W 34 hi i W 34 hau) dostarczono Luftwaffe. Wytwarzane były nie tylko w zakładach Junkersa, ale i na licencji przez wytwórnie Henschel, ATG, Dornier, Arado Brandenburg czy HFB. Jeszcze na początku 1944 armia niemiecka dysponowała 618 egzemplarzami „hi” i 516 „hau”, w większości w szkołach lotniczych, gdzie służyły do treningu pilotów i radiooperatorów.

Junkers W 34f/fi

Używany w siłach powietrznych (różne wersje): Argentyny, Boliwii (wykorzystywane w czasie wojny o Chaco), Chin, Hiszpanii, Kanady (również Canadian Airways), Kolumbii (wykorzystywane w czasie wojny kolumbijsko-peruwiańskiej; również SCADTA), Chorwacji, Czechosłowacji (po wojnie, oznaczenie D-43), Finlandii, Niemiec, Norwegii, Papui-Nowej Gwinei, Paragwaju, Portugalii (również lotnictwo marynarki), Południowej Afryki, Szwecji.

Jedyny zachowany na świecie samolot tego typu (Junkers W 34f/fi) znajduje się w Canada Aviation Museum w Ottawie. Został tam przekazany w 1960 roku[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. II. Warszawa: Wydawnictwo „Lampart”, 1997. ISBN 83-86776-03-X.
  2. Junkers.de Kalenderblatt Nr. 35: Höhenweltrekord einer Junkers W 34. junkers.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-17)]..
  3. Opis historii maszyny na stronie muzeum.. [dostęp 2009-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-26)].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]