Przejdź do zawartości

Lotus 49

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lotus 49
Ilustracja
Kategoria

Formuła 1
Formuła Tasman

Konstruktor

Lotus

Projektant

Colin Chapman
Maurice Philippe

Dane techniczne
Nadwozie

monocoque z aluminium

Zawieszenie
przednie

podwójne wahacze nierównej długości, wewnątrz amortyzatory/sprężyny śrubowe

Zawieszenie
tylne

podwójne wahacze nierównej długości, na zewnątrz amortyzatory/sprężyny śrubowe

Silnik

Ford Cosworth DFV 3.0 V8

Skrzynia biegów

ZF-5-DS12, manualna, 5 biegów + wsteczny
Hewland FG300, manualna, 5 biegów + wsteczny

Paliwo

Esso
Shell
BP
Sasol

Opony

Dunlop
Firestone

Historia
Kierowcy

Jim Clark
Graham Hill
Mario Andretti
Jo Siffert
Jochen Rindt

Używany

19671970

Mistrzostwa
Kierowców

1968Graham Hill
1970Jochen Rindt

Konstruktorów

1968, 1970

Wyścigi
Wyścigi

43

Wygrane

12

Pole position

19

Najszybsze okrążenie

14

Lotus 43 Lotus 63

Lotus 49 – samochód wyścigowy, zaprojektowany w 1967 roku przez Colina Chapmana i Maurice'a Philippe'a i skonstruowany przez Team Lotus[1]. Samochód zawierał wiele rewolucyjnych rozwiązań, przyczynił się także do zdobycia czterech tytułów mistrza świata (dwóch konstruktorów i dwóch kierowców).

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]
F1 Lotus 49 (wczesna wersja)

Po nieudanym dla Lotusa sezonie 1966, w którym zespół eksperymentował między innymi z silnikiem BRM H16, Colin Chapman bardzo chciał znaleźć nowy silnik. Skontaktował się z Keithem Duckworthem, który wraz z Mikiem Costinem i Billem Brownem modyfikował silniki Forda dla niższych formuł wyścigowych. Duckworth wyjawił, że zaprojektowanie, zbudowanie i utrzymanie pięciu silników odpowiednich dla Formuły 1 silnika będzie kosztować około sto tysięcy funtów na sezon.

Wybrano silnik w konfiguracji V8, chociaż wielu zewnętrznych ekspertów uważało, że lepszym rozwiązaniem byłby silnik V12. Chapman preferował jednak silnik V8, ponieważ był mniejszy i lżejszy. Nowy model był zaprojektowany przez Chapmana i Phillippe'a specjalnie pod nowy silnik i był tak prostą konstrukcją, jak to możliwe. Główne połączenie między silnikiem i podwoziem stanowiły dwie śruby rozmieszczone 9 cali od siebie na dole aluminiowego monocoque'u wraz z dodatkowymi połączeniami na wzmocnionych pokrywach rozrządu. Silnik był częścią nośną podwozia, co było możliwe dzięki jego zwartości oraz sztywności bloku. Moc maksymalna wynosiła 400 KM przy 9000 obr./min., co umożliwiało osiągnięcie 320 km/h.

Do pięciobiegowej skrzyni biegów (początkowo ZF[2], później Hewland[3]) przytwierdzono tylne zawieszenie, na które składały się podwójne wahacze nierównej długości oraz amortyzatory i sprężyny śrubowe umieszczone na zewnątrz nadwozia. Z przodu amortyzatory i sprężyny umieszczono wewnątrz nadwozia. Na układ hamulcowy składały się tarcze firmy Girling.

49 w wyścigach

[edytuj | edytuj kod]

Na sezon 1967 do Lotusa za namową Forda przyszedł Graham Hill, który jeździł już dla tego zespołu do roku 1959. Hill twierdził, że za kierowcą Lotus umieścił drewnianą deskę, by zrównoważyć nadmierne przyspieszenie. Jim Clark skarżył się na początku, że z samochodu nie jest tak łatwo wydobyć maksimum, jak z Lotusów 25 i 33. Było to związane z jego stylem jazdy, który kłócił się z faktem, że przed wymianą linki przepustnicy należało w Lotusie 49 wcisnąć pedał przepustnicy do maksimum.

Nowy silnik był gotowy na trzeci wyścig sezonu, Grand Prix Holandii. Hill wywalczył pole position, a Clark, cierpiący na ból zęba, startował z ósmej pozycji. Hill prowadził od startu, ale musiał wycofać się na skutek uszkodzonego wału rozrządu. To pozwoliło Clarkowi na odniesienie pierwszego dla Forda zwycięstwa w Formule 1. Po wyścigu dokonano inspekcji silnika w Lotusie Clarka i stwierdzono, że jego rozrząd został uszkodzony. Lotus dysponował więc dwoma silnikami.

Lotus 49 był używany przez zespół przez trzy następne sezony, stając się pierwszym samochodem Formuły 1 pomalowanym w barwy sponsora oraz ewoluując w wersję "B", wyposażoną w zintegrowane z nadwoziem spojlery – pierwsze takie rozwiązanie w Formule 1[4]. Hill w 1968 roku zdobył tytuł mistrza świata Formuły 1, ale Clark zginął w wyścigu Formuły 2. Jochen Rindt wygrał nim Grand Prix Monako 1970, co przyczyniło się do zdobycia przez Austriaka tytułu w sezonie 1970.

Wyniki w Formule 1

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Zespół Silnik Opony Kierowcy Wyniki w poszczególnych eliminacjach Pkt. Msc.
1967 Team Lotus Ford V8 F ZAF MCO NLD BEL FRA GBR DEU CND ITA USA MEX 44 2
Wielka Brytania Jim Clark 1 6 NU 1 NU NU 3 1 1
Wielka Brytania Graham Hill NU NU NU NU NU 4 NU 2 NU
Kanada Eppie Wietzes DK
Włochy Giancarlo Baghetti NU
Meksyk Moisés Solana NU NU
1968 Team Lotus
Gold Leaf Team Lotus
Ford V8 F ZAF ESP MCO BEL NLD FRA GBR DEU ITA CND USA MEX 62 1
Wielka Brytania Jim Clark 1
Wielka Brytania Graham Hill 2 1 1 NU 9 NU NU 2 NU 4 2 1
Wielka Brytania Jackie Oliver NU 5 NS NW NU 11 NU NU NW 3
Stany Zjednoczone Mario Andretti NW NU
Kanada Bill Brack NU
Meksyk Moisés Solana NU
Rob Walker/Jack Durlacher Racing Szwajcaria Jo Siffert NU NU 7 NU 11 1 NU NU NU 5 6
1969 Gold Leaf Team Lotus Ford V8 F ZAF ESP MCO NLD FRA GBR DEU ITA CND USA MEX 42 3
Wielka Brytania Graham Hill 2 NU 1 7 6 7 4 9 NU NU
Austria Jochen Rindt NU NU NU NU 4 NU 2 3 1 NU
Stany Zjednoczone Mario Andretti NU
Wielka Brytania Richard Attwood 4
Rob Walker/Jack Durlacher Racing Szwajcaria Jo Siffert 4 NU 3 2 9 8 11 8 NU NU NU
Ecurie Bonnier Szwecja Jo Bonnier NU
Team Gunston D Rodezja John Love NU
Pete Lovely Volkswagen Inc. Stany Zjednoczone Pete Lovely 7 NU 9
1970 Gold Leaf Team Lotus
Garvey Team Lotus
World Wide Racing
Ford V8 F ZAF ESP MCO BEL NLD FRA GBR DEU AUT ITA CND USA MEX 14 (59) 1
Austria Jochen Rindt 13 1 NU
Wielka Brytania John Miles 5 NZ
Alex Soler-Roig NZ NZ
Brazylia Emerson Fittipaldi 8 4 15
R.R.C. Walker Racing Team
Brooke Bond Oxo Racing/Rob Walker
Wielka Brytania Graham Hill 6 4 5 NU NS 10 6 NU
Wielka Brytania Brian Redman NW
Scuderia Scribante Dave Charlton 12
Team Gunston D Rodezja John Love 8
Pete Lovely Volkswagen Inc. ? Stany Zjednoczone Pete Lovely NZ NZ NS NZ

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lotus 49. chicanef1.com. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).
  2. Lotus 49. statsf1.com. [dostęp 2012-05-03]. (fr.).
  3. Lotus 49B. statsf1.com. [dostęp 2012-05-03]. (fr.).
  4. GRAND PRIX RESULTS: MONACO GP, 1968. grandprix.com. [dostęp 2012-05-03]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]