Przejdź do zawartości

Rzeczna Eskadra Lotnicza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rzeczna Eskadra Lotnicza
Ilustracja
Znak malowany na samolotach rzecznej eskadry lotniczej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1928

Rozformowanie

1939

Organizacja
Dyslokacja

Puck
Pińsk

Rodzaj wojsk

lotnictwo

Podległość

morski dywizjon lotniczy

Jedna z łodzi latających Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Takich samych używała Rzeczna Eskadra Lotnicza.

Rzeczna Eskadra Lotnicza – pododdział lotniczy działający w ramach Flotylli Pińskiej w latach 1928-1937.

Flotylla Pińska, działająca w dorzeczu Prypeci operowała na terenach będących labiryntem rzek, kanałów, jezior i bagien. Ponieważ łączność radiowa była wówczas słabo rozwinięta, występowały poważne problemy z przekazywaniem informacji między jednostkami flotylli i bazą. W terenie pokrytym zaroślami i drzewami zawodziła również obserwacja z bocianiego gniazda umieszczonego na kilkumetrowym maszcie. Stwierdzono, że flotylla potrzebuje samolotów rozpoznawczych i do kierowania ogniem artyleryjskim. Ponieważ na obszarze działania flotylli i w bliskiej okolicy trudno było o teren na lotnisko, zdecydowano na użycie wodnosamolotów[1].

W 1926 roku przeprowadzono próby współpracy jednostek pływających flotylli z łodziami latającymi Schreck FBA-17HMT2, oddelegowanymi do tego zadania z Morskiego Dywizjonu Lotniczego z Pucka[2].

Rozkazem dziennym dowódcy morskiego dywizjonu lotniczego nr 107/28 z 10 maja 1928 przystąpiono w Pucku do organizacji rzecznego plutonu wodnopłatowców. Wyposażenie stanowiły jedna łodź latająca Cams-30 i jeden Schreck FBA-17 HE2. 22 maja personel wraz ze sprzętem odjechał transportem kolejowym z Pucka do Pińska[3].

W 1927 roku pododdział lotniczy flotylli składał się z 6 samolotów Schreck, a w maju 1928 roku sformowano Rzeczny Pluton Lotniczy, będący częścią Morskiego Dywizjonu Lotniczego, stacjonujący na stałe w Pińsku[1]. Wybudowano tam hangar ze slipem i nabrzeże dla wodnosamolotów. W miejscowości Mosty Wolańskie założono lotnisko lądowe (wodnosamoloty Schreck miały też podwozie kołowe)[1].

W 1933 roku pluton rozwinięto do rozmiarów eskadry[1]. W 1934 roku skład eskadry stanowiły samoloty: FBA-17HMT2, Lublin R.XIII bis i PWS-5t2[4].

W 1930 roku opracowano i zatwierdzono plan unowocześnienia lotnictwa rzecznego, gdyż Schrecki stawały się coraz bardziej zużyte i przestarzałe. Czyniono próby z wodnosamolotami Lublin R.XIII wyposażonymi w pływaki, lecz samoloty te, mimo że włączone do Morskiego Dywizjonu, nie sprawdziły się w warunkach śródlądowych[2]. Planowano zakupy wodnosamolotów za granicą, lecz tego również nie sfinalizowano. W związku z wyeksploatowaniem sprzętu, eskadrę rozwiązano w grudniu 1937 roku, a sprzęt pozostały po niej przekazano do Morskiego Dywizjonu Lotniczego. Do końca istnienia Flotylli Pińskiej nie odbudowano jej lotniczego elementu[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Łódź latająca Schreck FBA-17HMT2. W: Tadeusz Kondracki, Jan Tarczyński: Monitory Flotylli Pińskiej. T. 34. Warszawa: Edipresse, 2014, seria: Wielki leksykon uzbrojenia. ISBN 978-83-7769-579-1.
  2. a b c Eskadra rzeczna. Ale nie wodna, tylko powietrzna, „trojmiasto.pl” [dostęp 2018-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2015-08-19] (pol.).
  3. Pawlak 1989 ↓, s. 395.
  4. Zbigniew Jankiewicz: Wodnosamoloty. Warszawa: Wydawnictwo ministerstwa Obrony Narodowej, 1986, s. 72. ISBN 83-11-07272-8.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]